Met mijn gezicht in mijn eigen verjaardagstaart
Door: marloes
Blijf op de hoogte en volg marloes
17 Februari 2012 | Bolivia, Sucre
14 februari, dag van de liefde en dat ik jarig ben. Wat een geluk om dat te mogen vieren in Sucre, Bolivia. Stad bekent om zijn witte huizen. Taart delen met de kinderen daar. Toegezongen in het Spaans. Sucre, wat aanvoelt als een dorp. Helemaal als ´iedereen´al weet van mijn verloren stempelkaart. Daarnaast nog een mooie tocht door de bergen op weg naar de zoutvlaktes.
Met veel plezier volg ik hier Spaanse lessen. Prive les van Govert, zo kan ik mijn eigen tempo bepalen. Het gaat goed en ik kan al aardig wat vertellen over mijn leven en ´mijn´eiland. En hij over ´zijn´Bolivia. Dit is ook de talenschool waar 3 op reis opnames heeft gemaakt. Op de dag van mijn verjaardag heb ik ´s ochtends ook les. Als hij even weggaat om iets te kopiëren komt hij met zijn collega´s en medeleerlingen zingend binnen. Feliz compleaños! Het kaarsje op de taart mag ik uitblazen. Maar zegt Govert, daarna moet je een hap taart nemen met je mond. Dat is een Boliviaanse traditie. Ik voel de bui al hangen. En als ik dan een hap neem wordt me hoofd erin gedrukt. Ik zit onder de slagroom,dikke pret! De leraren hebben ook nog een kadotje voor me. Een Boliviaans portomoneetje in felle kleuren. Het ontroerd me echt. Wat een liefdevol begin van de dag. Het is traditie op mijn verjaardag een taart in de vorm van een hart te eten. Vandaag ga ik zwemmen met gehandicapte kinderen als vrijwilligerswerk. Een grote hartjestaart heb ik voor ze besteld. Maar eerst wordt er gezwommen. Met nog een paar vrijwilligers helpen we ze het water in. We nemen ze op onze rug door het zwembad. Ik ontferm me over Maria. Ze is doof maar een glimlach is universeel. We genieten allebei van de baantjes die ik met haar zwem. Na afloop is het tijd voor taart en wordt er alweer voor me gezongen. Wat leuk om zo mijn verjaardag te vieren! Er zitten hier een paar Nederlandse ondernemers. Een borrel in Amsterdam Cafe mag dan ook niet ontbreken op zo’n dag. Als ik later door de regen naar huis loop, een jaar ouder, ben ik dankbaar voor deze bijzondere verjaardag. Van geven en ontvangen.
Een week eerder ontmoette ik Julie tijdens een tour naar Uyuni. De grootste zoutvlaktes ter wereld. Julie,( 57 jaar, uit Australië ) en ik hadden meteen een klik. Ondanks het leeftijdsverschil ontwikkelde zich een bijzondere vriendschap. Niet als moeder/dochter relatie. Maar als twee zelfbewuste vrouwen die makkelijk met elkaar omgaan. De tour start vanuit Tupiza. Een kleine stad net over de grens van Bolivia. Het valt mij meteen op dat de mensen hier een wat hardere gezichtsuitdrukking hebben. Het land is dan ook veel armer dan een Argentinië. Ik voel dat ik in een ander land ben. Nieuwsgierig hoe ik dat ga ervaren. De tour duurt 4 dagen en 3 nachten. Overdag rijdt chauffeur Johny ons rond in zijn 4x4. Kokkin Ida zorgt voor de inwendige mens met haar geweldige kookkusten. ’s Avonds basic slapen in kleine gehuchten in de bergen. De laatste tijd merkte ik aan mezelf dat dit reizen toch wel heel anders is dan toen in Australië. Hier doe je veel meer met lokaal vervoer, daar deed ik alles met de auto. Wat een heel vrij gevoel gaf. Heel fijn om nu me weer te verplaatsen met een jeep. Af en toe ook spannend met de onbegaanbare wegen door de bergen. Onderweg meer dieren dan mensen. Ezels, lama’s, roze flamingos en eenden die een lachgeluid maken. Soms lijkt het Alaska wel met sneeuw op de bergen en een kou die niet meer uit je botten gaat. Als we aankomen in een gehucht voor onze eerste nacht ga ik in mijn eentje op onderzoek uit. Er blijven hier wel meer auto’s met reizigers overnachten. Lokale kinderen zijn basketbal aan het spelen. Ik raak met ze in gesprek en mag ook meedoen. Als later mede reisgenoten ook meespelen hebben we allemaal pret. Maar ook zuurstofgebrek. Op deze hoogte je sportief inzetten valt niet mee. Fijn als je blik wat wijder is zodat je in zulke situaties terecht komt. De natuur laat zich van haar mooiste kant zien. Prachtige meren in verschillende kleuren, oranje , blauw of helemaal zwart. Omgeven door bergen. Alsof alleen deze plek telt op de wereld en de rest er nu niet tot doet. Hoogtepunt is toch Uyuni, de zoutvlaktes. Alles wit. Alsof je een bevroren Waddenzee oversteekt. Door het vele water op de vlakte is het helaas niet mogelijk om naar het eiland te gaan. Maar het zien van de zonsopkomst maakt meer dan goed. Na de tour brengt een lokale bus Julie en mij naar Sucre. Dit niet zonder slag of stoot. In deze bus hobbel je meer dan op een paard. Als er baño ( wc) wordt geroepen en iedereen eruit gaat verwacht ik een lange rij. Niets is minder waar, men zit of staat allemaal in de buitenlucht langs de kant van de weg.
Sucre voelt goed aan. Het centrum is overzichtelijk en je komt regelmatig bekenden tegen. In een café raak ik in gesprek met de Nederlandse eigenaresse. Van mijn leeftijd, wonend daar met haar Boliviaanse partner en sinds kort een dochtertje. ‘ oh ben jij dat van een gestolen paspoort’, zegt ze als ik wat over mezelf vertel. Ja dat ben ik. Helaas. Eerder die week gestolen inclusief creditcard in een internet café. Ik was daar ook alleen maar omdat mijn laptop het niet meer doet. Pech reisde even mee. Maar ik geloof dat de meeste dingen gebeuren met een reden. Misschien reisde ik te snel. Nu moest ik gedwongen langer in Sucre blijven voor het politie report.Daardoor heb ik in ieder geval een geweldige verjaardag gehad. Dus dat is al een gewin. Ik hou de spirit erin.
Ik verbaas me over de ondermersgeest van de Bolivianen. Niet op elke hoek maar op elke meter staat wel iemand op straat met handel. Alles is hier te koop. Gemaakt door moeder natuur of dor mensenhanden. Mijn favoriete plek is de lokale markt. Om de dag goed te beginnen met een fruitsapje en vers fruit. Later tijdens de lunch pollo pikante ( kip) voor maar 1,20 euro. De kokkinen staan allemaal te roepen: ‘ kom bij mij eten’. De vleesafdeling loop ik snel voorbij. Het aanzicht en de geur doet je geen goed. Overal hompen vlees, voornamelijk kip, hangend aan haken. Niets gekoeld of hygiënisch naar onze maatstaven. De meestal vrouwelijke slagers pakken alles met blote handen en bloed druipt overal.
Tarabuco bevind zich op 2 uur rijden vanaf Sucre. De meeste mensen hier zijn dan traditioneel gekleed. Felle kleren en zwarte helmen op. Niet alleen hier maar ook in het dagelijkse stratbeeld zie je nog veel mensen zo gekleed. Vooral de vrouwen met hoepelrokken en dekens gebruikend als rugzak. Dat is voor ons al bijna niet meer voor te stellen, klederdracht op straat. Je zou raar opkijken.
Gezien ik niet van plan ben de rest van mijn leven in Bolivia te blijven heb ik een nieuwe stempelkaart nodig. Op naar de ambassade te La Paz. De stad die zich bijna tussen de wolken begeeft. Waar mijn hoogteziekte weer van zich laat spreken. En waar carnaval in aantocht is...
Met veel plezier volg ik hier Spaanse lessen. Prive les van Govert, zo kan ik mijn eigen tempo bepalen. Het gaat goed en ik kan al aardig wat vertellen over mijn leven en ´mijn´eiland. En hij over ´zijn´Bolivia. Dit is ook de talenschool waar 3 op reis opnames heeft gemaakt. Op de dag van mijn verjaardag heb ik ´s ochtends ook les. Als hij even weggaat om iets te kopiëren komt hij met zijn collega´s en medeleerlingen zingend binnen. Feliz compleaños! Het kaarsje op de taart mag ik uitblazen. Maar zegt Govert, daarna moet je een hap taart nemen met je mond. Dat is een Boliviaanse traditie. Ik voel de bui al hangen. En als ik dan een hap neem wordt me hoofd erin gedrukt. Ik zit onder de slagroom,dikke pret! De leraren hebben ook nog een kadotje voor me. Een Boliviaans portomoneetje in felle kleuren. Het ontroerd me echt. Wat een liefdevol begin van de dag. Het is traditie op mijn verjaardag een taart in de vorm van een hart te eten. Vandaag ga ik zwemmen met gehandicapte kinderen als vrijwilligerswerk. Een grote hartjestaart heb ik voor ze besteld. Maar eerst wordt er gezwommen. Met nog een paar vrijwilligers helpen we ze het water in. We nemen ze op onze rug door het zwembad. Ik ontferm me over Maria. Ze is doof maar een glimlach is universeel. We genieten allebei van de baantjes die ik met haar zwem. Na afloop is het tijd voor taart en wordt er alweer voor me gezongen. Wat leuk om zo mijn verjaardag te vieren! Er zitten hier een paar Nederlandse ondernemers. Een borrel in Amsterdam Cafe mag dan ook niet ontbreken op zo’n dag. Als ik later door de regen naar huis loop, een jaar ouder, ben ik dankbaar voor deze bijzondere verjaardag. Van geven en ontvangen.
Een week eerder ontmoette ik Julie tijdens een tour naar Uyuni. De grootste zoutvlaktes ter wereld. Julie,( 57 jaar, uit Australië ) en ik hadden meteen een klik. Ondanks het leeftijdsverschil ontwikkelde zich een bijzondere vriendschap. Niet als moeder/dochter relatie. Maar als twee zelfbewuste vrouwen die makkelijk met elkaar omgaan. De tour start vanuit Tupiza. Een kleine stad net over de grens van Bolivia. Het valt mij meteen op dat de mensen hier een wat hardere gezichtsuitdrukking hebben. Het land is dan ook veel armer dan een Argentinië. Ik voel dat ik in een ander land ben. Nieuwsgierig hoe ik dat ga ervaren. De tour duurt 4 dagen en 3 nachten. Overdag rijdt chauffeur Johny ons rond in zijn 4x4. Kokkin Ida zorgt voor de inwendige mens met haar geweldige kookkusten. ’s Avonds basic slapen in kleine gehuchten in de bergen. De laatste tijd merkte ik aan mezelf dat dit reizen toch wel heel anders is dan toen in Australië. Hier doe je veel meer met lokaal vervoer, daar deed ik alles met de auto. Wat een heel vrij gevoel gaf. Heel fijn om nu me weer te verplaatsen met een jeep. Af en toe ook spannend met de onbegaanbare wegen door de bergen. Onderweg meer dieren dan mensen. Ezels, lama’s, roze flamingos en eenden die een lachgeluid maken. Soms lijkt het Alaska wel met sneeuw op de bergen en een kou die niet meer uit je botten gaat. Als we aankomen in een gehucht voor onze eerste nacht ga ik in mijn eentje op onderzoek uit. Er blijven hier wel meer auto’s met reizigers overnachten. Lokale kinderen zijn basketbal aan het spelen. Ik raak met ze in gesprek en mag ook meedoen. Als later mede reisgenoten ook meespelen hebben we allemaal pret. Maar ook zuurstofgebrek. Op deze hoogte je sportief inzetten valt niet mee. Fijn als je blik wat wijder is zodat je in zulke situaties terecht komt. De natuur laat zich van haar mooiste kant zien. Prachtige meren in verschillende kleuren, oranje , blauw of helemaal zwart. Omgeven door bergen. Alsof alleen deze plek telt op de wereld en de rest er nu niet tot doet. Hoogtepunt is toch Uyuni, de zoutvlaktes. Alles wit. Alsof je een bevroren Waddenzee oversteekt. Door het vele water op de vlakte is het helaas niet mogelijk om naar het eiland te gaan. Maar het zien van de zonsopkomst maakt meer dan goed. Na de tour brengt een lokale bus Julie en mij naar Sucre. Dit niet zonder slag of stoot. In deze bus hobbel je meer dan op een paard. Als er baño ( wc) wordt geroepen en iedereen eruit gaat verwacht ik een lange rij. Niets is minder waar, men zit of staat allemaal in de buitenlucht langs de kant van de weg.
Sucre voelt goed aan. Het centrum is overzichtelijk en je komt regelmatig bekenden tegen. In een café raak ik in gesprek met de Nederlandse eigenaresse. Van mijn leeftijd, wonend daar met haar Boliviaanse partner en sinds kort een dochtertje. ‘ oh ben jij dat van een gestolen paspoort’, zegt ze als ik wat over mezelf vertel. Ja dat ben ik. Helaas. Eerder die week gestolen inclusief creditcard in een internet café. Ik was daar ook alleen maar omdat mijn laptop het niet meer doet. Pech reisde even mee. Maar ik geloof dat de meeste dingen gebeuren met een reden. Misschien reisde ik te snel. Nu moest ik gedwongen langer in Sucre blijven voor het politie report.Daardoor heb ik in ieder geval een geweldige verjaardag gehad. Dus dat is al een gewin. Ik hou de spirit erin.
Ik verbaas me over de ondermersgeest van de Bolivianen. Niet op elke hoek maar op elke meter staat wel iemand op straat met handel. Alles is hier te koop. Gemaakt door moeder natuur of dor mensenhanden. Mijn favoriete plek is de lokale markt. Om de dag goed te beginnen met een fruitsapje en vers fruit. Later tijdens de lunch pollo pikante ( kip) voor maar 1,20 euro. De kokkinen staan allemaal te roepen: ‘ kom bij mij eten’. De vleesafdeling loop ik snel voorbij. Het aanzicht en de geur doet je geen goed. Overal hompen vlees, voornamelijk kip, hangend aan haken. Niets gekoeld of hygiënisch naar onze maatstaven. De meestal vrouwelijke slagers pakken alles met blote handen en bloed druipt overal.
Tarabuco bevind zich op 2 uur rijden vanaf Sucre. De meeste mensen hier zijn dan traditioneel gekleed. Felle kleren en zwarte helmen op. Niet alleen hier maar ook in het dagelijkse stratbeeld zie je nog veel mensen zo gekleed. Vooral de vrouwen met hoepelrokken en dekens gebruikend als rugzak. Dat is voor ons al bijna niet meer voor te stellen, klederdracht op straat. Je zou raar opkijken.
Gezien ik niet van plan ben de rest van mijn leven in Bolivia te blijven heb ik een nieuwe stempelkaart nodig. Op naar de ambassade te La Paz. De stad die zich bijna tussen de wolken begeeft. Waar mijn hoogteziekte weer van zich laat spreken. En waar carnaval in aantocht is...
-
17 Februari 2012 - 23:06
Coen:
dag oma-tje
je hebt het naar je zin, das goed!
bizar he hoe ze die kleintjes zo in dat doek wikkelen en op hun rug binden
veel plezier nog!
kus
-
18 Februari 2012 - 04:25
Janne:
Ik geniet met je mee op deze manier! Begint helemaal te kriebelen. Te gek!! xx
-
18 Februari 2012 - 08:33
Jan En Nel Jorritsma:
Allereerst alsnog hartelijk gefeliciteerd
met je verjaardag. Hoe jong ben je
geworden?
Meid, wat beleef jij een avontuur.
We lezen je verslagen met veel plezier.
Hartelijke groeten Jan en Nel.
-
18 Februari 2012 - 09:24
Petra:
mooi om te lezen hoe je positief blijft en vooral geniet van wat er op je pad komt. xx -
18 Februari 2012 - 10:13
Jaap Jan:
Jaloers... -
19 Februari 2012 - 12:26
Wietske:
Ha Marloes,
Dat is weer eens een andere manier om je verjaardag te vieren. Bijzonder hoor! Nog van harte gefeliciteerd en geniet van je avontuur!
liesfs Wiets -
21 Februari 2012 - 07:16
Maarten:
Balen van je stempelkaart, maar mooi/knap hoe je met de situatie om gaat. Zorg goed voor jezelf!
groetjes -
23 Februari 2012 - 13:56
Tess:
Lieve Marloes,
Wat een mooie verhalen, ervaringen en foto's weer! Ik ben weer bijgelezen en een stukje jaloerser ..! Maar geniet jij vooral nog even verder en doe voorzichtig daar in de hoogte!
Liefs Tess -
24 Februari 2012 - 22:37
Diane:
Wat een kleuren, bij de mensen en de luchten.Was in het nieuws dat er overstromingen waren weet alleen niet of dat bij jouw in de buurt was! Hoop het niet!Kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
