Dollemansrit in de woestijn

Het zand vliegt je om de oren. De hartslag maakt overuren. Ga ik dit overleven! Net als je denkt dat je het ergste hebt gehad, val je meters naar beneden. Een explosie van gegil komt er uit mijn keel. Net als bij mijn medepassagiers. De chauffeur lacht alleen maar. Even knijp ik mijn ogen dicht. Wil ik dit ook nog wel zien? Ik voel me hartslag overuren maken. Als we het dorp weer inrijden bedank ik mijn engeltjes. Dit was toch wel heel gaaf. Wat? Buggy rijden in de woestijn van Huacachina.

Vanuit de bergen ineens in een dorp omringd door een woestijn. Met in het midden als dorpskern een oasis. Na een busreis van 30 uur (normaal 16) vanwege stenen op de weg kom ik aan in de nacht. Dan zie je nog vrij weinig van dit alles. Maar als ik de volgende ochtend naar buiten loop en tegen een berg van zand opkijk, oogt het toch enigszins raar. Alsof iemand een grote nepmuur heeft neergezet, zoals in tvsoaps, met daarop een woestijn geschilderd. Dan ook nog een oasis, een meertje, omringd door palmbomen. Dat ken ik alleen uit boeken en films. Dit is Huacachina, een dorp wat leeft van het toerisme om zijn unieke omgeving. Want tussen deze grote zandduinen kan je sandboarden. Met een board onder de arm een stukje de heuvel op lopend of gedropt worden met een buggy. Om vervolgens staand,zittend of liggend naar beneden te glijden. Net als dat je normaal in de sneeuw kan doen. Op het laatste moment besluit ik om toch maar een tour te boeken hiervoor. Samen met nog zeven anderen verlaten we het dorp in een buggy. Op de woestijn in!
Zand zand en nog eens zand. De duinen langs de Nederlandse kust zijn er niets bij. Bergen zo hoog als een halve Brandaris. En dan ga je ineens met een noodvaart omhoog met de buggy. En nog harder naar beneden. Een paar meter vrije val niet uitgesloten. Weleens in een achtbaan gezeten? Dit heeft er veel weg van. Met hetzelfde gevoel in je onderbuik. En hetzelfde gegil. De chauffeur rijdt alsof hij graag vandaag naar de andere kant wil. Ik denk daar zelf nog wel anders over. Als ik dit maar overleef! Na een eerste stop waar je kan sandboarden weet je nu een beetje hoe het er aan toe gaat. Als ik andere buggies een heuvel op zie rijden, weet ik al wat er gaat komen. De inzittenden nog niet. Een beetje leedvermaak als er dan gegil klinkt. Als ik na de stop weer instap leg je er maar bij neer dat het idioot is maar misschien loopt het toch goed af. Leuk is het eigenlijk ook. Adrenaline stroomt door je bloed. Dat geeft ook wel een lekker gevoel. Langzaam aan zakt de zon onder de horizon. Tijd voor de laatste stop. Omdat dit duin, eigenlijk berg, zo hoog is gaat iedereen liggend eraf op het board. Dunsje dielen! Ik ga als een van de laatste. Het viel me al op dat iedereen stil eraf gaat, helemaal geen schreeuw van spanning. Terwijl het echt heel hoog is. Als ik zelf op de plank naar beneden roets valt het kwartje. Het is maar beter om je mond dicht te houden. Anders smaakt het net als echte zandtaartjes. Van top tot teen zit je onder.Bij terugkomst in het dorp vragen kamergenoten hoe het was. Ik vertel ze dat het heel leuk is en met een veelbetekende blik dat ze van tevoren maar een gebedje moeten doen. Wat dat betekent komen ze morgen wel achter. Dan is de verrassing groter. Net als dat bij mij het geval was.

Ik bevind me niet heel ver meer van de kust vandaan en kan niet wachten om de zee te zien. Tijd voor het laatste gedeelte van de reis. Voor de kust van Paracas zijn de Ballastas eilanden. Ze worden ook wel de kleine versie van Galapagos genoemd. Veel vogels en zeeleeuwen en als je geluk hebt dolfijnen. Als ik in de taxi eindelijk de zee zie voelt het alsof ik een eindstreep heb gehaald. Een gelukkig gevoel overvalt me. De uitspraak tranen van geluk doet zich spreken. Zo lang zonder dit uitzicht, dat is me nog niet eerder gebeurt. Alsof ik herenigt word met mijn grote liefde. Ik weet het, het klinkt tuttig maar de zee zit in mijn hart. Snel draai ik het raampje naar beneden en adem die heerlijke geur in. Een geur synoniem aan vrijheid, leven en thuiskomen. Als ik in Paracas aankom heb ik meteen een raar gevoel bij deze plaats. Een beetje ongemakkelijk maar dat is eigenlijk nergens op gebaseerd. In het hostel ontmoet ik een Duits meisje en samen verkennen we de boel. Ook zij heeft dat gevoel. Of komt het door de mannen die ons overduidelijk aanstaren? Als we op het strand zitten te genieten van het uitzicht komen twee jongens naar ons toe. Of we vanavond ook gaan dansen want er is een feest. Een groot podium wordt opgezet op het strand en er zal live muziek zijn. De jonge heren komen voor mijn gevoel dicht bij ons zitten. Iedereen heeft om zich heen zijn eigen ruimte, sommigen noemen dit aura. Deze jongeman zit duidelijk teveel in de mijne, een beetje afstand nemen. Er zijn geen verkeerde bedoelingen maar wij zijn dat niet gewend. En ik heb graag wat ruimte om me heen. Wij stappen weer op en ik heb het erover met de Duitse. Misschien is dat wel een van de verschillen met bijvoorbeeld Azië. Hier heerst toch meer een macho cultuur. In Azië, zover ik heb meegemaakt, zijn de heren wat meer timide. Maar goed, dat is natuurlijk maar net wie je ontmoet. Maar het is wel iets wat mij opgevallen is de afgelopen maanden hier in Zuid-Amerika.

Na een ceviche, een Peruaans visgerecht, maken we aanstalten naar het feest. Hele families komen erop af, zelfs de allerkleinsten. Want een oppas hier, dat is pas luxe. De kinderen worden op een stoel gezet met een hapje en de ouders genieten van de muziek. Er lopen genoeg verkopers rond met koopwaar. Sigaretten, lollies, suikerspinnen, ballonen, je kan het zo gek niet bedenken of je kan het er krijgen. Het feest gaat tot in de vroege uurtjes door maar wij houden het vroeg voor gezien. Want in de ochtend vertrekt de boot naar de eilandengroep. Onderweg passeren we nog een eiland waar een groot teken is gegraveerd in de grond. Niemand weet precies waarom en wie dit heeft gedaan. Het is een wereld op zich daar met alle dieren. Vele zeevogels, pinguins en zeeleeuwen. Je moet oppassen dat je geen vogelpoep op je hoofd krijgt. De uitwerpselen worden eens in het jaar verzameld op het eiland en wordt gebruikt als brandstof. Weer terug op het vaste land wacht de bus die me naar Lima brengt. Hier ga ik nog een kijkje nemen bij de stichting Adesa. Adesa zet zich in voor kinderen in minder bedeelde gebieden van Lima. Een organisatie opgericht door een mede eilandster. Volgende keer hier meer over!