Kinderen de baas
Door: marloes
Blijf op de hoogte en volg marloes
27 Februari 2012 | Bolivia, Copacabana
Op carnaval toont men zijn ware gezicht door een masker op te zetten.
Fons Jansen ( Nederlandse cabaretier)
Bekogeld worden met water ballonen. Of achterna gezeten met waterpistolen met een grootte waar de politie jaloers op zal zijn. Carnaval. Kinderen zijn de baas op straat. Rennend houden ze alle verkeer op. Moment van vreugde, ellende vergeten. Want er zijn veel kinderen die al op jonge leeftijd werken. In mijnen. Of op straat. Één kind, twee gezichten. Kenmerkend voor dit land Bolivia.
Carnaval is hier één groot feest. Dagen voordat het echt begint loop je al kans om natgespoten te worden of in een muziekoptocht terecht te komen. Oruro is de stad waar het echt feest gebeurt, naast de nummer 1 Rio de Janeiro. Maar overal in het land wordt gevierd.En alles wordt ook versierd.Als je echt pech hebt kom je kinderen tegen met schuimspuitbussen. Het is vooral een spel voor ze. Meisjes plagen, zoentjes vragen. En andersom. Maar als je er per ongeluk tussen in terecht komt, je houdt het niet droog. Op straat vind je overal kraampjes waar je een carnaval outfit kunt kopen. Voor de optocht. Prachtig verklede mensen dansend door de straten. Zo kan het zijn dat je kinderen ziet verkleed als mijnwerkers. Met pikhouwelen dansen ze alsof ze in de mijn aan het werk zijn. Maar voor sommige kinderen is dit dagelijkse realiteit. In de mijnstad, Potosi. Zwaar en gevaarlijk werk. Hun levensduur wordt erdoor flink gekort. Door de hoeveelheid stof diep onder de grond die hun longen verwoesten. Zekerheid dat je er levend uit komt is er niet. Want mis gaat het soms ook. Slokt de aarde ze op, de diepte in. Ik was ook jong dat ik voor het eerst werkte. 8 jaar, staand op een kratje in de afwas bij mijn ouders in het restaurant. Maar voor deze kinderen is het serieus. Om te overleven. Wat geld te verdienen voor hun familie. Of om naar school te kunnen. Carnaval is voor hun het moment om te vergeten. Om feest te vieren. En de enige dagen dat de mijnen dicht zijn. Bolivia is qua grondstoffen het rijkste land van Zuid-Amerika. Maar tergelijkertijd ook het armste. Door corruptie?Onwetendheid? Ik kan me vinger er niet opleggen. Als ik dan voor de vierde keer een grote Hummer door de straten zie rijden, denk ik aan de kinderen in de mijnen. Één land, twee gezichten.
Als ik met mijn ziel onder me arm door La Paz dwaal merk ik aan mezelf dat ik wel even genoeg stad heb gezien. Na een nieuw paspoort te mogen ontvangen is het tijd om verder te gaan. Ik laat carnaval voor wat het is en volg me reis naar het Titicaca meer. Één van de grootste en hoogste meren ter wereld. Ook al is het geen zee, uitzicht op water doet me goed. Helemaal als we per boot naar Isla del Sol gaan. Eindelijk weer eens op een eiland! Me hart gaat er sneller van kloppen.varend over het water, met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Wat betekent.. kou! Als de zon haar licht laat schijnen is alles mooier. Helaas laat ze het nu afweten en regent het alleen maar. In mijn ogen oogt het eiland verder niet bijzonder, wellicht ook door het weer. Daarnaast ben ik er ook even klaar mee met de arme toestand hoe men hier vaak leeft. Ik mag er niet over oordelen maar soms denk ik dat de mensen hier ook meer eruit kunnen halen. Alsof ze niet goed weten wat ze met het toerisme aanmoeten. Ik bedoel niet dat rijkdom je gelukkig maakt. Maar bepaalde basisbehoeften zijn toch essensieel. Het lijkt me toch ook prettig als je kinderen gewoon naar school kunnen. Daarnaast zien de mensen er soms minder gelukkig uit. Dan bijvoorbeeld een Thailand, waar de mensen bekend staan om hun glimlach. Zelfs in de armere delen van het land. Om een voorbeeld te geven vanuit mijn achtergrond. Zeker al een kwartier wachtend om wat te bestellen in een restaurant op Isla del Sol samen met zes Brazilianen. Het trage tempo zet de eigenaresse de rest van de service voort. Dat is wel goed voor één ding; mijn geduld. Minder voor haar omzet. Ze had anders meer aan ons kunnen verdienen.
In gezelschap van 6 Brazilianen die weinige Engels spreken kom ik de dag wel door. Ik verbaas me dat hun Engels zo beperkt is. Mijn Spaans is zelfs beterder. Op deze leeftijd, in deze tijd en uit een welvarend land. Ze zijn vriendelijk maar ik versta ze weinig. Op den duur wordt dat irritant. Tijd om naar bed te gaan. ´s Nachts word ik wakker van kabaal. Van boven klinkt een hoop gescheld en gevloek. Mijn Spaanse woordenschat reikt niet ver genoeg om het te volgen. Maar de toon is duidelijk. Een flinke ruzie. Dit gaat een tijd door. Ik sta op het punt om naar boven te lopen maar wil me eigenlijk ook nergens mee bemoeien. Ik dommel toch weer in met dromen waar mijn familie ruzie met elkaar maakt. Fijn wakker worden is anders. Verheugend op een warme douche loop ik de badkamer in. Vanaf het moment dat ik Bolivia inging heb ik het vaker koud dan warm. Maar helaas, koud water. Boosheid maakt zich meester. Samen met nog een meisje gaan we verhaal halen. De vrouw des huizes doet eindelijk de deur open. Ze zit onder de schrammen en heeft een bloedlip. Duidelijk verhaal. Naast dat ik geld terug wil zakt mijn respect voor haar. Hoe kan je je zo laten behandelen. Ergens zie ik ook schaamte in haar ogen. Geld terug krijgen we niet. ´Goed dan nemen we de sleutels van de kamers mee´, zeg ik als dreigement. Leuk geprobeerd maar ze gaat er niet op in. ´ Laten we dan wat uit de keuken pakken en de sleutels hier laten´, opper ik tegen de Brazilaanse meiden die er ook overnachten. Eerst overleggend met mijn geweten. Dan nemen we 2 flessen water mee. Paybacktime! Als we later op de boot zitten, wachtend tot we uitvaren, komt de dochter aanzetten. Waar de sleutels zijn? ´op de bar´, zeggen we haar. En we kijken elkaar aan met een blik van verstandhouding.
Bij de grensovergang naar Peru wordt het nog even spannend. Zo´n paspoort als ik heb zegt de douane niets. Met de stempel in zijn hand wacht hij op verdere orders. Zet nou die stempel, denk ik. Maar nee. In mijn beste Spaans leg ik uit wat er gebeurt is. Vooral het feit dat mijn paspoort later is uitgegeven dan de datum die op mijn visa staat veroorzaakt verwarring. Uiteindelijk bemachtig ik toch mijn eerste stempel in mijn nieuwe paspoort. Met klamme handjes neem ik het aan. Opgelucht loop ik door, op naar Peru!
Fons Jansen ( Nederlandse cabaretier)
Bekogeld worden met water ballonen. Of achterna gezeten met waterpistolen met een grootte waar de politie jaloers op zal zijn. Carnaval. Kinderen zijn de baas op straat. Rennend houden ze alle verkeer op. Moment van vreugde, ellende vergeten. Want er zijn veel kinderen die al op jonge leeftijd werken. In mijnen. Of op straat. Één kind, twee gezichten. Kenmerkend voor dit land Bolivia.
Carnaval is hier één groot feest. Dagen voordat het echt begint loop je al kans om natgespoten te worden of in een muziekoptocht terecht te komen. Oruro is de stad waar het echt feest gebeurt, naast de nummer 1 Rio de Janeiro. Maar overal in het land wordt gevierd.En alles wordt ook versierd.Als je echt pech hebt kom je kinderen tegen met schuimspuitbussen. Het is vooral een spel voor ze. Meisjes plagen, zoentjes vragen. En andersom. Maar als je er per ongeluk tussen in terecht komt, je houdt het niet droog. Op straat vind je overal kraampjes waar je een carnaval outfit kunt kopen. Voor de optocht. Prachtig verklede mensen dansend door de straten. Zo kan het zijn dat je kinderen ziet verkleed als mijnwerkers. Met pikhouwelen dansen ze alsof ze in de mijn aan het werk zijn. Maar voor sommige kinderen is dit dagelijkse realiteit. In de mijnstad, Potosi. Zwaar en gevaarlijk werk. Hun levensduur wordt erdoor flink gekort. Door de hoeveelheid stof diep onder de grond die hun longen verwoesten. Zekerheid dat je er levend uit komt is er niet. Want mis gaat het soms ook. Slokt de aarde ze op, de diepte in. Ik was ook jong dat ik voor het eerst werkte. 8 jaar, staand op een kratje in de afwas bij mijn ouders in het restaurant. Maar voor deze kinderen is het serieus. Om te overleven. Wat geld te verdienen voor hun familie. Of om naar school te kunnen. Carnaval is voor hun het moment om te vergeten. Om feest te vieren. En de enige dagen dat de mijnen dicht zijn. Bolivia is qua grondstoffen het rijkste land van Zuid-Amerika. Maar tergelijkertijd ook het armste. Door corruptie?Onwetendheid? Ik kan me vinger er niet opleggen. Als ik dan voor de vierde keer een grote Hummer door de straten zie rijden, denk ik aan de kinderen in de mijnen. Één land, twee gezichten.
Als ik met mijn ziel onder me arm door La Paz dwaal merk ik aan mezelf dat ik wel even genoeg stad heb gezien. Na een nieuw paspoort te mogen ontvangen is het tijd om verder te gaan. Ik laat carnaval voor wat het is en volg me reis naar het Titicaca meer. Één van de grootste en hoogste meren ter wereld. Ook al is het geen zee, uitzicht op water doet me goed. Helemaal als we per boot naar Isla del Sol gaan. Eindelijk weer eens op een eiland! Me hart gaat er sneller van kloppen.varend over het water, met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Wat betekent.. kou! Als de zon haar licht laat schijnen is alles mooier. Helaas laat ze het nu afweten en regent het alleen maar. In mijn ogen oogt het eiland verder niet bijzonder, wellicht ook door het weer. Daarnaast ben ik er ook even klaar mee met de arme toestand hoe men hier vaak leeft. Ik mag er niet over oordelen maar soms denk ik dat de mensen hier ook meer eruit kunnen halen. Alsof ze niet goed weten wat ze met het toerisme aanmoeten. Ik bedoel niet dat rijkdom je gelukkig maakt. Maar bepaalde basisbehoeften zijn toch essensieel. Het lijkt me toch ook prettig als je kinderen gewoon naar school kunnen. Daarnaast zien de mensen er soms minder gelukkig uit. Dan bijvoorbeeld een Thailand, waar de mensen bekend staan om hun glimlach. Zelfs in de armere delen van het land. Om een voorbeeld te geven vanuit mijn achtergrond. Zeker al een kwartier wachtend om wat te bestellen in een restaurant op Isla del Sol samen met zes Brazilianen. Het trage tempo zet de eigenaresse de rest van de service voort. Dat is wel goed voor één ding; mijn geduld. Minder voor haar omzet. Ze had anders meer aan ons kunnen verdienen.
In gezelschap van 6 Brazilianen die weinige Engels spreken kom ik de dag wel door. Ik verbaas me dat hun Engels zo beperkt is. Mijn Spaans is zelfs beterder. Op deze leeftijd, in deze tijd en uit een welvarend land. Ze zijn vriendelijk maar ik versta ze weinig. Op den duur wordt dat irritant. Tijd om naar bed te gaan. ´s Nachts word ik wakker van kabaal. Van boven klinkt een hoop gescheld en gevloek. Mijn Spaanse woordenschat reikt niet ver genoeg om het te volgen. Maar de toon is duidelijk. Een flinke ruzie. Dit gaat een tijd door. Ik sta op het punt om naar boven te lopen maar wil me eigenlijk ook nergens mee bemoeien. Ik dommel toch weer in met dromen waar mijn familie ruzie met elkaar maakt. Fijn wakker worden is anders. Verheugend op een warme douche loop ik de badkamer in. Vanaf het moment dat ik Bolivia inging heb ik het vaker koud dan warm. Maar helaas, koud water. Boosheid maakt zich meester. Samen met nog een meisje gaan we verhaal halen. De vrouw des huizes doet eindelijk de deur open. Ze zit onder de schrammen en heeft een bloedlip. Duidelijk verhaal. Naast dat ik geld terug wil zakt mijn respect voor haar. Hoe kan je je zo laten behandelen. Ergens zie ik ook schaamte in haar ogen. Geld terug krijgen we niet. ´Goed dan nemen we de sleutels van de kamers mee´, zeg ik als dreigement. Leuk geprobeerd maar ze gaat er niet op in. ´ Laten we dan wat uit de keuken pakken en de sleutels hier laten´, opper ik tegen de Brazilaanse meiden die er ook overnachten. Eerst overleggend met mijn geweten. Dan nemen we 2 flessen water mee. Paybacktime! Als we later op de boot zitten, wachtend tot we uitvaren, komt de dochter aanzetten. Waar de sleutels zijn? ´op de bar´, zeggen we haar. En we kijken elkaar aan met een blik van verstandhouding.
Bij de grensovergang naar Peru wordt het nog even spannend. Zo´n paspoort als ik heb zegt de douane niets. Met de stempel in zijn hand wacht hij op verdere orders. Zet nou die stempel, denk ik. Maar nee. In mijn beste Spaans leg ik uit wat er gebeurt is. Vooral het feit dat mijn paspoort later is uitgegeven dan de datum die op mijn visa staat veroorzaakt verwarring. Uiteindelijk bemachtig ik toch mijn eerste stempel in mijn nieuwe paspoort. Met klamme handjes neem ik het aan. Opgelucht loop ik door, op naar Peru!
-
27 Februari 2012 - 18:20
Harry Jasper:
Wat een bikkel ben je Marloes, niet vreemd dat af en toe wat irritatie ontstaat.Hoop dat er in Peru ook weer wat zonneschijn voor je weggelegd is.blijven lachen.
Goede reis Fiet en Harry -
29 Februari 2012 - 21:12
Marloes:
Hi meid! Wat een gave verhalen weer, heerlijk om te lezen. je bent inderdaad een bikkel, dappere dodo! :) apart eigenlijk dat je in dit verhaal / stuk van je reis, veel mensen hebt ontmoet waarin je echt niet kan verplaatsen, gelukkig maar dat het niet hoeft. Hopelijk kunnen we snel weer eens bellen. Liefs xx -
01 Maart 2012 - 08:09
Gerda:
hoi marloes,
wat een belevenissen en ervaringen ! en nu in peru ! we kijken uit naar je volgende avontuur.
een groet uut grunnen -
01 Maart 2012 - 16:01
Oma Wies:
Hallo Marloes.
Ik was heel blij dat ik je telefoontje heb gehad. Fijn om je stem weer even te horen. Ben weer helemaal bij met je mooie verhalen. Je hebt nog kort de tijd, dus genieten!!!
Zie je 28 maart
Liefs van Oma -
01 Maart 2012 - 16:06
Margareth:
Beste Marloes
Wat beleef je weer een boel. Leuk om je verslagen te lezen en de foto's te zien. Zijn sommige foto's wat wazig of ligt het bij ons aan de wijn?
Geniet nog even lekker.
Wij hebben helaas Tanzania erop zitten. Ook absoluut een aanrader voor een volgende reis.
Groetjes Margareth -
03 Maart 2012 - 02:08
Jess Vd Werf:
Hey Marloes. Leuk om je belevenissen van Bolivia te lezen.Je irritatie en frustratie komt mij heel bekend voor en ik deel je mening helemaal over het feit dat ze er meer kunnen uithalen. De 'drive' ontbreekt gewoon! Als ik dit in NL probeer uit te leggen vinden ze dit vaak raar. Ze denken dat ik verhard ben en soms zelfs racistisch. Maar men kan het pas begrijpen als ze het zelf ervaren hebben. Daarom vond ik het interessant om jouw mening te lezen. Jammer dat je SC niet hebt kunnen ervaren, dan had je alle extremen van het land mee kunnen maken, want hier is het weer een hele andere wereld (alhoewel, de mentaliteit blijft grotendeels hetzelfde en daar moet ik nog steeds aan wennen). Veel plezier in Peru! -
06 Maart 2012 - 07:46
HarryMeijer Blaricum:
Hoi Marloes.
De vorige twee verslagen heb ik gemist, maar ik begrijp dat je paspoort is gestolen of ben je die verloren? Nou dat zoek ik nog wel even op. Dit verslag klinkt wat triest. In Peru wacht je vast weer betere tijden. Wij horen het.
Harry.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
