Het lot beslist hoog in de bergen
Door: marloes
Blijf op de hoogte en volg marloes
11 Februari 2012 | Argentinië, Tilcara
Bijzonder hoe klein de wereld soms kan zijn. Een stel, eerder ontmoet op een busstation naar Ibera, nu wederzien hoog in het noorden. Diego, een Italiaan, wat mee gedronken in Salta, nu samen dansend door de straten van Tilcara. Een fijn dorp in het noorden van Argentinie. Bergen in allerlei kleuren. Ziek van de hoogte. Maar daarvoor neem je cocabladeren of een glas Ferned.
Ik heb nog geen vijf minuten geleden afscheid genomen van vriendin Marloes of ben al druk in gesprek met een local in de bus. Onderweg naar Tilcara. ´s avonds eet ik samen met Diego, een Italiaan wonend in Duitsland. Vier talen passeren wel de revu. Lichaamstaal nog niet meegerekend. Daar ben ik ook niet naar op zoek. Maar een gevoel van verbondenheid is er meteen. We begeven ons nar een restaurantje met live muziek, La Peña, volksmuziek. De tent is afgeladen met locale mensen. De band maakt er een feest van spelend op een gitaar, fluit en een rammelaar van lama hoeven. Ik beken tegen Diego dat ik nog steeds niet Ferned heb geproeft. Een Argentijns drankje gemaakt van verschillende kruiden. We bestellen een ‘ on the rocks’ , wel zo toepasselijk gezien we ons in de bergen bevinden. Het is vrij sterk van smaak. Juttersbitter geniet dan meer mijn voorkeur. Na afloop is er buiten nog meer muziek te horen. We dansen op straat in de regen, de tango, rock & roll, salsa, traditioneel met de handen in de lucht, van alles passeert. Dan vallen we in elkaars armen. Onverwacht maar toch fijn. Dansen we terug. Want een echte heer, brengt je thuis.
Eerder die dag heb ik samen met Marloes een tour gedaan vanaf Salta. Metershoge cactussen, kale vlaktes met lama´s, bergen in allerlei kleuren. En als afsluiting de Salina’s, de zoutvlakte van Argentinie. Vroeger als ik op wintersport ging werd ik altijd ziek. Ik ben geen bergenmens. Nu gingen we pas echt goed de hoogte in. Hoogste punt:4170 meter. Heb me tijden niet zo beroerd gevoeld. Als we aankomen in een gehucht, echt in de middle of nowhere, zie ik het niet meer zitten. Gezien mijn volgende bestemming, Bolivia nog hoger wordt. Het liefst pak ik het eerste beste vliegtuig terug naar Buenos Aires. Wat een naar gevoel. Je voelt gewoon de druk op je lijf. Benauwend. Als lunch krijgen we stoofpot van lama voorgeschoteld. Erg smakelijk. Na wat te hebben gegeten en cocabladeren te hebben genomen begin ik langzaam op te knappen. Cacobladeren neemt men hier tegen de hoogte. Je stopt een paar blaadjes in je mond, tussen je tanden en je wang. Daar laat je het zitten zodat het zich vermengt met je speeksel. Het proeft alsof je een theezakje in je mond hebt. Het heeft een kenmerkende smaak en geur. Het werkt ook verkwikkend. Hoewel legaal ligt verslaving op de loer. Uiteindelijk kan er cocaine van worden gemaakt met chemische processen. Deze blaadjes mee naar huis nemen is dus geen optie. De tour zelf viel een beetje tegen. Misschien ook wel door een ongeinteresseerde gids. Later zal blijken dat dit nog maar het begin was. In Bolivia gaat het pas echt los.
Gezien ik me in goed gezelschap bevind en Tilcara goed bevalt, blijf ik nog een dag langer hier. Ik verbaas mezelf soms hoe het met Spaans praten gaat. Als ik voor een boodschap bij de drogist, postkantoor en een touroperator langs ga verstaan zij mij. En ik versta hun. Vol trots kom ik terug met de dingen die ik nodig had. ´s Avonds is er een marktje op het centrale plein. Kleding en andere lokale producten in allerlei kleuren. Hier zie je veel felle kleuren zoals je die misschien kent uit Peru. Ik eet vanavond weer lama maar nu is het een stuk taaier. We voelen ons allebei niet zo goed na het diner. ‘ Misschien is het de hoogte’ , oppert Diego. Tijd om te gaan slapen. Dat zal goed doen.
Afscheid nemen is nooit leuk. Het hoort bij het reizen en dat weet je van te voren. Ik ga door naar de grens van Bolivia. Hiervoor moet ik eerst overstappen in het het volgende dorp Humahuaca. Als ik daar aankom blijkt de volgende bus niet te gaan. Vanwege een slechte weg door de regen. Ik was niet van plan om hier te blijven maar heb nu geen keus. In mijn achterhoofd dat de meeste dingen gebeuren met een reden ga ik op zoek naar een hostel. Wat de reden is, is me nog onduidelijk. Twee uur later niet meer. Als ik zo een hostel binnenloop ziten daar twee Argentijnse meiden die ik eerder heb ontmoet in Tilcara. Wat een toeval. Ze helpen me verder met het vinden van een hostel en we spreken later af voor een drankje. Als ik in het hostel eens goed op de kaart kijk waar ik nu eigenlijk ben wordt het me duidelijk. Ik had helemaal de volgende bus niet moeten pakken. Die zou naar een klein dorpje gaan waar maar een weg naar leidt. Afgelegen van de grens. Dat zou verloren tijd zijn geweest. Een geluk bij een ongeluk dus dat de bus niet ging. Snel haal ik een nieuw kaartje voor de juiste bestemming voor de volgende dag. Ik tref het want in Humahuaca is een groot feest aan de gang. Van heine en verre komen bergbewoners hierheen. Optochten met muziek,jonge mannen te paard en overal standjes met lokaal eten. Een sfeer zoals je op de Beestemarkt maar dan wat groter. Een kadotje dat ik hier ben en het mag meemaken.
Een mooie afsluiting van mijn tijd in Argentinie. Morgen weer een nieuw avontuur in buurland, Bolivia!
Ik heb nog geen vijf minuten geleden afscheid genomen van vriendin Marloes of ben al druk in gesprek met een local in de bus. Onderweg naar Tilcara. ´s avonds eet ik samen met Diego, een Italiaan wonend in Duitsland. Vier talen passeren wel de revu. Lichaamstaal nog niet meegerekend. Daar ben ik ook niet naar op zoek. Maar een gevoel van verbondenheid is er meteen. We begeven ons nar een restaurantje met live muziek, La Peña, volksmuziek. De tent is afgeladen met locale mensen. De band maakt er een feest van spelend op een gitaar, fluit en een rammelaar van lama hoeven. Ik beken tegen Diego dat ik nog steeds niet Ferned heb geproeft. Een Argentijns drankje gemaakt van verschillende kruiden. We bestellen een ‘ on the rocks’ , wel zo toepasselijk gezien we ons in de bergen bevinden. Het is vrij sterk van smaak. Juttersbitter geniet dan meer mijn voorkeur. Na afloop is er buiten nog meer muziek te horen. We dansen op straat in de regen, de tango, rock & roll, salsa, traditioneel met de handen in de lucht, van alles passeert. Dan vallen we in elkaars armen. Onverwacht maar toch fijn. Dansen we terug. Want een echte heer, brengt je thuis.
Eerder die dag heb ik samen met Marloes een tour gedaan vanaf Salta. Metershoge cactussen, kale vlaktes met lama´s, bergen in allerlei kleuren. En als afsluiting de Salina’s, de zoutvlakte van Argentinie. Vroeger als ik op wintersport ging werd ik altijd ziek. Ik ben geen bergenmens. Nu gingen we pas echt goed de hoogte in. Hoogste punt:4170 meter. Heb me tijden niet zo beroerd gevoeld. Als we aankomen in een gehucht, echt in de middle of nowhere, zie ik het niet meer zitten. Gezien mijn volgende bestemming, Bolivia nog hoger wordt. Het liefst pak ik het eerste beste vliegtuig terug naar Buenos Aires. Wat een naar gevoel. Je voelt gewoon de druk op je lijf. Benauwend. Als lunch krijgen we stoofpot van lama voorgeschoteld. Erg smakelijk. Na wat te hebben gegeten en cocabladeren te hebben genomen begin ik langzaam op te knappen. Cacobladeren neemt men hier tegen de hoogte. Je stopt een paar blaadjes in je mond, tussen je tanden en je wang. Daar laat je het zitten zodat het zich vermengt met je speeksel. Het proeft alsof je een theezakje in je mond hebt. Het heeft een kenmerkende smaak en geur. Het werkt ook verkwikkend. Hoewel legaal ligt verslaving op de loer. Uiteindelijk kan er cocaine van worden gemaakt met chemische processen. Deze blaadjes mee naar huis nemen is dus geen optie. De tour zelf viel een beetje tegen. Misschien ook wel door een ongeinteresseerde gids. Later zal blijken dat dit nog maar het begin was. In Bolivia gaat het pas echt los.
Gezien ik me in goed gezelschap bevind en Tilcara goed bevalt, blijf ik nog een dag langer hier. Ik verbaas mezelf soms hoe het met Spaans praten gaat. Als ik voor een boodschap bij de drogist, postkantoor en een touroperator langs ga verstaan zij mij. En ik versta hun. Vol trots kom ik terug met de dingen die ik nodig had. ´s Avonds is er een marktje op het centrale plein. Kleding en andere lokale producten in allerlei kleuren. Hier zie je veel felle kleuren zoals je die misschien kent uit Peru. Ik eet vanavond weer lama maar nu is het een stuk taaier. We voelen ons allebei niet zo goed na het diner. ‘ Misschien is het de hoogte’ , oppert Diego. Tijd om te gaan slapen. Dat zal goed doen.
Afscheid nemen is nooit leuk. Het hoort bij het reizen en dat weet je van te voren. Ik ga door naar de grens van Bolivia. Hiervoor moet ik eerst overstappen in het het volgende dorp Humahuaca. Als ik daar aankom blijkt de volgende bus niet te gaan. Vanwege een slechte weg door de regen. Ik was niet van plan om hier te blijven maar heb nu geen keus. In mijn achterhoofd dat de meeste dingen gebeuren met een reden ga ik op zoek naar een hostel. Wat de reden is, is me nog onduidelijk. Twee uur later niet meer. Als ik zo een hostel binnenloop ziten daar twee Argentijnse meiden die ik eerder heb ontmoet in Tilcara. Wat een toeval. Ze helpen me verder met het vinden van een hostel en we spreken later af voor een drankje. Als ik in het hostel eens goed op de kaart kijk waar ik nu eigenlijk ben wordt het me duidelijk. Ik had helemaal de volgende bus niet moeten pakken. Die zou naar een klein dorpje gaan waar maar een weg naar leidt. Afgelegen van de grens. Dat zou verloren tijd zijn geweest. Een geluk bij een ongeluk dus dat de bus niet ging. Snel haal ik een nieuw kaartje voor de juiste bestemming voor de volgende dag. Ik tref het want in Humahuaca is een groot feest aan de gang. Van heine en verre komen bergbewoners hierheen. Optochten met muziek,jonge mannen te paard en overal standjes met lokaal eten. Een sfeer zoals je op de Beestemarkt maar dan wat groter. Een kadotje dat ik hier ben en het mag meemaken.
Een mooie afsluiting van mijn tijd in Argentinie. Morgen weer een nieuw avontuur in buurland, Bolivia!
-
12 Februari 2012 - 09:28
Gerda Ten Kate:
hoi marloes,
Jij hoog in de warmte in de bergen en wij net geen elfstedentocht. kan het verschil groter zijn ? veel plezier in bolivia !
groet, gerda
vorig weekend naar het eiland over een waddenijszee !! bijzonder !! -
12 Februari 2012 - 13:33
HarryMeijer Blaricum:
Hoi,
Nou, de Elfstedentocht gaat niet door, dus je mist niks, deze zou vandaag verreden worden, maar de dooi gaat vanavond intreden. Oké, so what?
Nu maar hopen dat het zonnetje hier ook snel warmer wordt, dan smaken de wijntjes ook beter, het vlees is lekkerder en de muziek is opwindender, net zoals in Zuid Amerika.
Groetjes vanuit Blaricum. -
13 Februari 2012 - 10:05
Marlien:
klinkt allemaal goed marloesje, geniet ervan daar maar dat doe je al! en gezellige avond vanavond kus -
13 Februari 2012 - 14:20
Petra:
Weer een mooi reis verhaal! Op naar het volgende avontuur.xxx -
13 Februari 2012 - 14:46
Jorn:
Hee Marloes,
Leuk verhaal! Mooi geschreven ook, je zou haast denken dat je een schrijfcursus hebt gevolgd.. hehe ;)
Veel plezier met de voortzetting van je reis!
xxx -
13 Februari 2012 - 14:51
Nel Boersma:
Hoi Marloes
Geniet van je reisverslag en wat zijn er mooie plekken hier op aarde. Een beetje indruk krijgen we wel.Geniet in Bolivia en kijk weer uit naar je volgende verslag en foto,s.groetjes -
13 Februari 2012 - 17:17
Diane:
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!Leuk om dat in Bolivia te vieren,dat staat bij mij ook hoog op mijn lijst,maar door jouw verhalen ben ik er al een beetje!Veel plezier! -
13 Februari 2012 - 18:52
Harry Jasper:
Marloes ,weer te gek dit verhaal en ook nog jarig begrijp ik/wij,van harte en nu de kans om een heel jaar vol te maken met alle leuke ideeën tot de nieuwe verjaardag . Groeten uit Zeist -
13 Februari 2012 - 19:41
Mimi:
erg interessant en boeiend. -
14 Februari 2012 - 06:52
Nancy En Ed:
Lieve Marloes,
zit u even achter een computer op het eiland Ko Lanta en ben even de laatste verslagen weer aan het lezen.
En het is Valentijnsdag en jij bent jarig!!!
Dus van harte gefeliciteerd en wij wensen jou een hele gezellige verjaardag!
Hopelijk drink je met iemand een gezellige borrel maar dat zal vast wel.
Genieten wel trouwens om jou verhalen te lezen. Voor ons zit het er helaas op. Over ruim twee dagen landen wij weer op Schiphol maar wel met mooie gevoelens en beelden over deze reis.
Veel liefs en dikke verjaardagskus xxx
-
14 Februari 2012 - 08:47
Rutger En Karin:
Hai Valentijns kind,
Van Harte !!
Dikke kus,
Pap en Mam.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
