Op bezoek bij stichting ADESA in Peru
Door: marloes
Blijf op de hoogte en volg marloes
19 Maart 2012 | Peru, Lima
Vrijwilliger zijn...
Is vrijwillig
maar niet vrijblijvend
Is verbonden
Maar niet gebonden
Is onbetaalbaar
maar niet te koop
Is positief denken
is positief doen
Met als enige doel
voor jezelf en de ander
een goed gevoel! ( gedicht Vrijwilligerswerk, Men on web)
Op doorreis door Zuid-Amerika, Argentinië,Bolivia en Peru kom ik op mijn laatste stop een Terschelling-fan tegen. Ada van der Horst, wonend in Lima, in de vakanties op Terschelling. Hier heeft zij meer dan 25 jaar geleden de stichting ADESA opgericht. Ik kan me hier nog wel kraampjes van herinneren op braderieën in Midsland vroeger waar ze handwerk verkochten. Nu wilde ik het wel eens met eigen ogen zien. Pas dan zie je waar Adesa allemaal mee bezig is. ‘ Heb je naaste lief als jezelf’, ( Matteüs 22) is het uitgangspunt. Een warm en hartelijk gevoel overviel me toen ik daar echt op het schoolplein stond luisterend naar het schoollied gezongen door de kinderen. Onderwijs, voor ons een gewone zaak, hier van toekomstbelang. Voor de kinderen. Geweldig om te zien hoe Ada deze school heeft opgericht. En hoe ze door de school loopt en alles opmerkt. Kapotte tafels die moeten worden vervangen, verstopte toiletten of een schoolbord wat niet meer hangt. Je voelt de positiviteit hangen in de school. De leraren en leerlingen zijn zeer gemotiveerd en zien het belang van onderwijs in.
Ik krijg er echt een kippenvel momentje van als de Peruaanse vlag wordt gehezen op het schoolplein door Ada. Wat een tomeloze inzet van deze vrouw, en dat zelfs nog op een leeftijd dat de meeste mensen allang gepensioneerd zijn. Ze weet van geen ophouden, van een beetje gas terug nemen is nog geen sprake. Dromen heeft ze ook nog. Zoals een agrarisch opleidingsinstituut ten zuiden van Lima. We zijn er samen heengereden naar de lokatie. Nu nog een kale vlakte. Maar ik weet zeker dat eind dit jaar het gebouw er staat. Waar kinderen leren hoe ze honing maken, welke groentes ze kunnen verbouwen. Zodat het weer verkocht kan worden en er opbrengsten komen ten bate voor de toekomst van de school. Ik hoop ooit terug te komen en het te gaan zien.
Zelf heb ik nog weinig ervaring met vrijwilligerswerk, in mijn tijd in Amsterdam heb ik her en der wel wat gedaan. En van de winter heb ik gecollecteerd voor Serious Request.Maar nooit echt betrokken geweest bij een organisatie. Zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. De sfeer proeven. De positiviteit voelen. De eerste dag ga ik mee naar de kliniek opgezet door ADESA in een achterstandwijk in Lima. Op verschillende manieren wordt hier gezondheidszorg aangeboden. Er zit een (kinder) arts, gynaecoloog, tandarts, logopedie en een apotheek. Het aantal behandelingen stijgt nog elk jaar. Ook wordt er preventief voorlichting gegeven over bijvoorbeeld TBC of goede voeding.
In Peru wordt nauwelijks omgekeken naar gehandicapten. Het komt ook wel voor dat deze worden verstopt in huis. Het is een schande om zo’n kind te hebben. Dan krijgen ze bijvoorbeeld geen eten… Ada heeft me verhalen verteld van schrijnende gevallen, soms met dodelijke afloop.Gelukkig zijn er ook ouders die kinderen met een uitdaging wel in hun armen sluiten. Samen met de stichting zetten ze de schouders eronder.
Vandaag komen gehandicapte kinderen hier die vaardigheden leren zodat ze in de toekomst een paar uur kunnen werken zover dat kan. Jorinda, een Nederlandse, begleidt de dag. We beginnen met Daniel. Daniel is al 17 jaar maar heeft het verstand van een zesjarige. Ik heb helemaal geen ervaring met kinderen, laat staan met ‘ een uitdaging’. Dus ik help mee op gevoel. Dat voelt eerst wat ongemakkelijk. Maar al snel doe ik volop mee. En leer ik pardoes nog wat nieuwe Spaanse woorden. De volgende groep is heel divers. Eigen persoonlijkheidjes. Met één ding gemeen, het syndroom van Down of een andere stoornis. Een druktemaker,Jesus, die om aandacht te krijgen keihard gaat huilen. En na een minuut weer ophoudt en vrolijk verder gaat. Dan is er Luis, een vrolijk kind die pas stopt met spelen als hij moe met zijn hoofd op tafel ligt. Of het meisje Kiara, die niet veel zegt maar communiceert met een glimlach of je vastpakt. Een lief kind die liefde schenkt. Je voelt het in je hart. Ik sluit ze in mijn hart.
Vandaag staat huizen bouwen op het programma. Er wordt een collage gemaakt van knipsels van voorwerpen wat zich in een huis bevind. Het is interessant om te zien hoe het niveau verschilt van de kinderen. De laatste groep, Miguel en Alonso, zijn al weer wat verder. Zij gaan een huis maken van klei en steentjes. ‘ Het is net chocolade’, zegt Alonso. We hebben allemaal dikke pret. Tony, leraar Engels, helpt ze daarna met de engelse woorden voor de inrichting van een huis. We maken er een wedstrijdje ervan wie als eerst het woord goed heeft. In het reguliere onderwijs hier is het gebruikelijk dat de leraar wat op het bord schrijft en dat wordt overgenomen. Er wordt weinig aangemoedigd om zelf na te denken. Daardoor kunnen Peruanen nogal ongestructrueerd te werk gaan. Omdat nadenken niet is aangeleerd. Dat kan dan nog weleens overkomen als lui maar dat is het niet altijd. Het zit gewoon niet in de cultuur om zelf met ideeën te komen. Jorinda wil proberen ze tijdens de lessen wel aan te moedigen om zelf wat te ondernemen. Maar zomaar het hele onderwijs systeem veranderen gaat niet, dit gaat in kleine stapjes. Na de les haal ik lekker ijsjes voor ze. Voor mij een klein bedrag, de gezichten onbetaalbaar.
Er is altijd armoede in de wereld en helaas zal dat denk ik ook altijd zo blijven. Ook tijdens mijn reis heb ik veel ellende gezien. Gelukkig zijn er ook veel organisaties die zich hiervoor inzetten. Dat geeft mij dan soms ook weer een gevoel van ‘ door de bomen het bos niet meer zien’. Welk goed doel kies ik dan? Maak dan eerst maar eens een keus in mensen,natuur of dieren. En als ik dan kijk naar wat een directeur van het Rode Kruis verdiend… Daarom ben ik dankbaar dat ik hier terecht ben gekomen om een kijkje te nemen hoe zo’n stichting werkt. En voor de duidelijkheid, Ada doet die allemaal vrijwillig. Wil jij ook je steentje bijdragen? De buurt Los Rosales groeit met het gevolg van een toename van scholieren. Het is hier verplicht in het land dat elk kind in uniform naar school gaat. Nieuwe uniformen zijn nodig. Donaties zijn altijd welkom via rekening nummer 46.39.19.882 ten name van Stichting Vrienden van Adesa of kijk voor meer informatie op www.adesa-peru.org . Want zoals eerder in het gedicht gezegd; geef jezelf en een ander een goed gevoel!
Is vrijwillig
maar niet vrijblijvend
Is verbonden
Maar niet gebonden
Is onbetaalbaar
maar niet te koop
Is positief denken
is positief doen
Met als enige doel
voor jezelf en de ander
een goed gevoel! ( gedicht Vrijwilligerswerk, Men on web)
Op doorreis door Zuid-Amerika, Argentinië,Bolivia en Peru kom ik op mijn laatste stop een Terschelling-fan tegen. Ada van der Horst, wonend in Lima, in de vakanties op Terschelling. Hier heeft zij meer dan 25 jaar geleden de stichting ADESA opgericht. Ik kan me hier nog wel kraampjes van herinneren op braderieën in Midsland vroeger waar ze handwerk verkochten. Nu wilde ik het wel eens met eigen ogen zien. Pas dan zie je waar Adesa allemaal mee bezig is. ‘ Heb je naaste lief als jezelf’, ( Matteüs 22) is het uitgangspunt. Een warm en hartelijk gevoel overviel me toen ik daar echt op het schoolplein stond luisterend naar het schoollied gezongen door de kinderen. Onderwijs, voor ons een gewone zaak, hier van toekomstbelang. Voor de kinderen. Geweldig om te zien hoe Ada deze school heeft opgericht. En hoe ze door de school loopt en alles opmerkt. Kapotte tafels die moeten worden vervangen, verstopte toiletten of een schoolbord wat niet meer hangt. Je voelt de positiviteit hangen in de school. De leraren en leerlingen zijn zeer gemotiveerd en zien het belang van onderwijs in.
Ik krijg er echt een kippenvel momentje van als de Peruaanse vlag wordt gehezen op het schoolplein door Ada. Wat een tomeloze inzet van deze vrouw, en dat zelfs nog op een leeftijd dat de meeste mensen allang gepensioneerd zijn. Ze weet van geen ophouden, van een beetje gas terug nemen is nog geen sprake. Dromen heeft ze ook nog. Zoals een agrarisch opleidingsinstituut ten zuiden van Lima. We zijn er samen heengereden naar de lokatie. Nu nog een kale vlakte. Maar ik weet zeker dat eind dit jaar het gebouw er staat. Waar kinderen leren hoe ze honing maken, welke groentes ze kunnen verbouwen. Zodat het weer verkocht kan worden en er opbrengsten komen ten bate voor de toekomst van de school. Ik hoop ooit terug te komen en het te gaan zien.
Zelf heb ik nog weinig ervaring met vrijwilligerswerk, in mijn tijd in Amsterdam heb ik her en der wel wat gedaan. En van de winter heb ik gecollecteerd voor Serious Request.Maar nooit echt betrokken geweest bij een organisatie. Zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. De sfeer proeven. De positiviteit voelen. De eerste dag ga ik mee naar de kliniek opgezet door ADESA in een achterstandwijk in Lima. Op verschillende manieren wordt hier gezondheidszorg aangeboden. Er zit een (kinder) arts, gynaecoloog, tandarts, logopedie en een apotheek. Het aantal behandelingen stijgt nog elk jaar. Ook wordt er preventief voorlichting gegeven over bijvoorbeeld TBC of goede voeding.
In Peru wordt nauwelijks omgekeken naar gehandicapten. Het komt ook wel voor dat deze worden verstopt in huis. Het is een schande om zo’n kind te hebben. Dan krijgen ze bijvoorbeeld geen eten… Ada heeft me verhalen verteld van schrijnende gevallen, soms met dodelijke afloop.Gelukkig zijn er ook ouders die kinderen met een uitdaging wel in hun armen sluiten. Samen met de stichting zetten ze de schouders eronder.
Vandaag komen gehandicapte kinderen hier die vaardigheden leren zodat ze in de toekomst een paar uur kunnen werken zover dat kan. Jorinda, een Nederlandse, begleidt de dag. We beginnen met Daniel. Daniel is al 17 jaar maar heeft het verstand van een zesjarige. Ik heb helemaal geen ervaring met kinderen, laat staan met ‘ een uitdaging’. Dus ik help mee op gevoel. Dat voelt eerst wat ongemakkelijk. Maar al snel doe ik volop mee. En leer ik pardoes nog wat nieuwe Spaanse woorden. De volgende groep is heel divers. Eigen persoonlijkheidjes. Met één ding gemeen, het syndroom van Down of een andere stoornis. Een druktemaker,Jesus, die om aandacht te krijgen keihard gaat huilen. En na een minuut weer ophoudt en vrolijk verder gaat. Dan is er Luis, een vrolijk kind die pas stopt met spelen als hij moe met zijn hoofd op tafel ligt. Of het meisje Kiara, die niet veel zegt maar communiceert met een glimlach of je vastpakt. Een lief kind die liefde schenkt. Je voelt het in je hart. Ik sluit ze in mijn hart.
Vandaag staat huizen bouwen op het programma. Er wordt een collage gemaakt van knipsels van voorwerpen wat zich in een huis bevind. Het is interessant om te zien hoe het niveau verschilt van de kinderen. De laatste groep, Miguel en Alonso, zijn al weer wat verder. Zij gaan een huis maken van klei en steentjes. ‘ Het is net chocolade’, zegt Alonso. We hebben allemaal dikke pret. Tony, leraar Engels, helpt ze daarna met de engelse woorden voor de inrichting van een huis. We maken er een wedstrijdje ervan wie als eerst het woord goed heeft. In het reguliere onderwijs hier is het gebruikelijk dat de leraar wat op het bord schrijft en dat wordt overgenomen. Er wordt weinig aangemoedigd om zelf na te denken. Daardoor kunnen Peruanen nogal ongestructrueerd te werk gaan. Omdat nadenken niet is aangeleerd. Dat kan dan nog weleens overkomen als lui maar dat is het niet altijd. Het zit gewoon niet in de cultuur om zelf met ideeën te komen. Jorinda wil proberen ze tijdens de lessen wel aan te moedigen om zelf wat te ondernemen. Maar zomaar het hele onderwijs systeem veranderen gaat niet, dit gaat in kleine stapjes. Na de les haal ik lekker ijsjes voor ze. Voor mij een klein bedrag, de gezichten onbetaalbaar.
Er is altijd armoede in de wereld en helaas zal dat denk ik ook altijd zo blijven. Ook tijdens mijn reis heb ik veel ellende gezien. Gelukkig zijn er ook veel organisaties die zich hiervoor inzetten. Dat geeft mij dan soms ook weer een gevoel van ‘ door de bomen het bos niet meer zien’. Welk goed doel kies ik dan? Maak dan eerst maar eens een keus in mensen,natuur of dieren. En als ik dan kijk naar wat een directeur van het Rode Kruis verdiend… Daarom ben ik dankbaar dat ik hier terecht ben gekomen om een kijkje te nemen hoe zo’n stichting werkt. En voor de duidelijkheid, Ada doet die allemaal vrijwillig. Wil jij ook je steentje bijdragen? De buurt Los Rosales groeit met het gevolg van een toename van scholieren. Het is hier verplicht in het land dat elk kind in uniform naar school gaat. Nieuwe uniformen zijn nodig. Donaties zijn altijd welkom via rekening nummer 46.39.19.882 ten name van Stichting Vrienden van Adesa of kijk voor meer informatie op www.adesa-peru.org . Want zoals eerder in het gedicht gezegd; geef jezelf en een ander een goed gevoel!
-
19 Maart 2012 - 17:42
Petra:
Alweer een bijzondere en mooie ervaring op je reis en Marloes, je staat ook op de kabelkrant Terschelling met een klein verslagje van deze ontmoeting, leuk! -
19 Maart 2012 - 19:58
Antsje:
Wat ontzettend gaaf dat je daar geweest bent en hebt kunnen ervaren! Dat is een droom van mij die nog uit moet komen...het lijkt me geweldig om jongeren in zulke landen/gebieden te helpen en les te geven! Ik ben echt jaloers haha -
19 Maart 2012 - 22:34
Kees:
Mooi verhaal Marloes!! -
20 Maart 2012 - 08:04
HarryMeijer Blaricum:
Ha Marloes,
Ik denk dat wat je nu hebt meegemaakt de meeste indruk op je gemaakt zal hebben. Zo zijn er veel kleine organisaties die alles doen om kinderen te redden en een leefbaar leven te geven. Meestal blijft er geen geld aan de strijkstok hangen omdat dit echt voortkomt uit liefde. Wat schrijnend is het dan in ons land te zien dat er van alles uit de kast wordt gehaald om dieren te redden en dat mensen daarnaast toestemming proberen te krijgen baby's die net geboren zijn alsnog te doden omdat zij een gebrek hebben. Nou, geniet er nog even van.
Groeten uit Blaricum. -
20 Maart 2012 - 15:07
Tessa:
Lieve Marloes,
Weer een keer: wauw na het lezen van je verhaal! En toevallig, ik ben afgelopen tijd een paar keer meegeweest met een arts voor verstandelijk gehandicapten, dus herken het wel een beetje (in een hele andere setting dan!).
Nog even ver weg en dan iets dichter bij weer. Heel veel plezier nog de komende week, al deze mooie ervaringen kan niemand je meer afpakken!
Liefs Tessa -
20 Maart 2012 - 20:14
Nancy:
Lieve Marloes,
Ik ben weer helemaal bij. De laatste drie reisverslagen gelezen. En ik voel wat het met je doet. Misschien omdat ik zelf natuurlijk actief ben in het vrijwilligerswerk. Met kinderen met Down werken doet ook iets met jezelf. En natuurlijk ook andere kinderen met verschillende handicaps. Mooi om ook zo je reis af te sluiten. Moet een goed gevoel geven. Denk je nog even aan om mij de vluchtgegevens te mailen. Spullen heb ik al van Marijke gekregen.
Ik zie je de 28ste. Morgen ga ik richting Terschelling met even een tussenstop bij familie in Ossenzijl. Dan blijven wij tot zondag weer even op ons mooie eiland.
Ook weer even de zee zien en ruiken. Gek hoe dat werkt. Zelfs in Laos laatst met veel rivieren en water maar toen we uiteindelijk in het zuiden van Thailand weer op een eiland 's avonds de zon zagen ondergaan in de zee.... ja heel anders.
Veel liefs
XXX -
22 Maart 2012 - 13:50
Harry En Fiet Jasper:
Prachtig verhaal Marloes, je hebt heel wat te verwerken de komende tijd,nog even ontspannen en dan weer terug naar Het eiland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
