Beestenboel in Iberá

Iberá, het natuurgebied met de meeste verschillende dieren in Argentinië.
Capibara's, kaaimannen,vogeltjes, herten en prachtige roofvogels.
's Nachts een prachtige sterrenhemel. Het gevoel dat je in de middle of nowhere zit. Het laatste dorp 3 uur rijden verderop.
Zandweggetjes zoals we tijdens Sint-Jan hebben in Midsland.
Terug in de tijd in het dorpje Pellegrini, aan de rand van het nationaal park Iberá.

Het gevoel dat alleen deze plek telt. Waar je nu bent. Afgesloten van de buitenwereld. Het laatste dorp op drie uur rijden. Toeristen vinden soms Terschelling al afgelegen, stel als er wat vervelends gebeurt. Dan is er altijd nog een helikopter of reddingboot. Hier niet. Hier is men op elkaar aangewezen. Het geeft mij ook weer een heel vrij gevoel. Terug naar de natuur. Op het goede moment na toch wel veel gereis in korte tijd en vele indrukken. Hier geen razend verkeer, stoplichten die altijd op rood staan als jij er aan komt of mensen gekleed in zakenpak. Hier de stilte van de natuur en de rust die het omliggende meer uitstraalt.
Paarden, koeien, kippen en honden lopen hier los rond. Alsof ze van iedereen zijn, of juist weer van niemand. Sommige huiseigenaren hebben wildroosters voor hun erf liggen zodat ze geen paarden van anderen in de tuin hebben staan. Of hun eigen dieren niet vertrekken naar de buren.
Het dorp Pellegrini telt ongeveer 700 inwoners, een kleine supermarkt en wat restaurantjes en hostels. Veel oude lemen huisjes maar dan wel weer met een tvschotel ernaast. Alle straatjes zijn hier onverhard, zandweggetjes zoals vroeger. Paard en wagen ontbreekt alleen nog. Daarvoor in de plaats is de scooter gekomen.

De buren naast ons, een luxe hotel met zwembad en prachtig uitzicht over het water trekt onze aandacht. Na een lange busreis zijn we wel even toe aan wat te eten. Menu del Dia voor maar 35 zegt de ober. Dat klinkt goed. Als we aan onze tweede gang beginnen, een heerlijk hoofdgerecht van vlees en groenten waar het water je van in de mond loopt twijfelen we of we het wel goed hebben verstaan. 35 pesos voor dit? Onmogelijk. Na nog een dessert komt de aap uit de mouw, 35 dollar werd er bedoeld. Met opzet ons in de war gebracht? Ach, het maakt niet meer uit, we hebben nog niet zo lekker gegeten hier in dit land, het was het dubbel en dwars waard.

Zodra de duisternis invalt beginnen de krekels een oorverdovend geluid te produceren door met hun vleugels over elkaar te wrijven. 'het doet gewoon pijn aan mijn oren', zegt Marloes J. Het vrouwtje waar we die avond onze tour hebben geboekt laat ons een krekel zien. Ter grootte van een duim.
Vliegjes geven ons naast de sterren licht in de nacht. Overal zie je lichtjes rondfladderen.
In de nacht zijn ook veel wilde dieren te zien dus we gaan op pad met een pick-up, vergezeld door een paar Argentijnen en duizenden muggen en vliegjes.
Als de gids met een groot zoeklicht omhoog schijnt boven zijn hoofd zien we pas echt hoeveel insecten ons achtervolgen. Van dat aanzicht krijg ik alleen nog maar meer jeuk overal. Met regelmaat zwaai je met je armen om je hoofd of voel je dat je weer geprikt wordt op je been door een mug.

Capibara's, een viervoetig dier die ook kan zwemmen zien we meerdere malen langs de kant van de weg. Maar ook herten, een babykrokodil en vossen. Tijdens de rit eerder die ochtend naar het plaatsje toe achterin de pick-up auto hadden we ook al veel wildlife gezien. Bij dag is het eigenlijk nog veel mooier omdat je dan veel beter de omgeving ziet. Veel groen afgewisseld met kale vlaktes, alleen maar natuur tot in de verre omtrek. Een rode steentjesweg, de enige weg naar het plaatsje toe. Als we eraan komen zijn zien we echt bruin van het stof en rood van de felle zon.

In de vroege ochtend gaan we met een boottocht verder op ontdekkingstocht door dit gebied. Prachtige vogels, herten en krokodillen van een meter afstand. Je wil bijna als test je hand in het water steken, kijken hoe snel ze zijn. Dat gevoel dat je wel eens als kind had als je iets niet mocht maar het wel stiekem wou doen. Maar je hand kwijtraken hiervoor wordt toch wel een groot offer. Bijzonder om ze van zo dichtbij te zien in het wild.
We mogen zelf ook op het moeras lopen, wat drijft op het water. Dat loopt heel gek, je voelt het water onder de oppervlakte bewegen. Alsof je ook zo naar de bodem kan zinken maar dat gebeurt niet. We beginnen te springen erop, het veert zelf een beetje mee.
Donkere luchten pakken zich langzaam samen, in een rechte strook wordt de lucht steeds donkerder. Zo'n verschijnsel heb ik niet eerder gezien. Tijd om weer aan land te gaan.
Wat een mooi natuurgebied. Uitkijkend over het meer hoor je het water tegen de rotsen klotsen. Alsof je bij de dijk zit. Ik voel dat het goed voelt om hier te zien, alsof de ziel even gereinigd wordt. Blij van het uitzicht, voorlopig het laatste water tot aan de horizon wat ik ga zien.

Als we 's avonds in een restaurantje onze bestelling doorgeven ( kip) komt een bonte dierenoptocht één voor één binnen. Eerst een klein kippetje die scharrelt door de zaak. Dan een kat en een hond die wil spelen. Gevolgd door een geit en een kikker door de zaak. Kan het nog bonter?

Het was al een aardige reis om hier te komen, nog een grotere om weer verder te gaan. Midden in de nacht reizen we met de nachtbus, de enige bus die hier rijdt door naar de stad Mercedes en dan reizen we door richting het noorden van Argentinië. Al met al zijn we bijna 2 dagen onderweg met de bus. Normaal val ik na vijf minuten in de bus over de afsluitdijk in slaap, nu wil het maar niet lukken. Frusterend als je heel graag naar dromenland wilt en het maar niet lukt. De airco's staan zo hard te loeien in de bus wat ook niet echt helpt. De temperatuur daalt behoorlijk.
Tijdens de reis weet je niet beter en ik zal we moeten maar als we dan eindelijk aankomen op de plek van bestemming, het wijngebied Catafyate, ben ik echt op.
Zelfs praten valt me al te zwaar en ik ben er helemaal niet bij met mijn hoofd. Ik baal een beetje van mezelf. Waarom moet ik weer mijn eigen grens overschrijden? Een oude bekende valkuil. Val ik er de volgende keer weer in of kan ik daar nu eindelijk eens overheen stappen als ik het zie aankomen? Na een hapje eten tijd om naar bed te gaan.
Ben tijden niet zo blij geweest met een bed, wat kan je dan weer de kleine dingen eren op zulke momenten. Eerst maar eens een nacht slapen voordat we wijnen gaan proeven..
( helaas ontbreken wat foto's bij dit verhaal, excuses)