Tangodansend door Buenos Aires
Door: marloes
Blijf op de hoogte en volg marloes
22 Januari 2012 | Argentinië, Buenos Aires
dans de tango met mij,
de hele nacht lang,
laat me leiden in jouw armen,
schrijdend over de dansvloer,
lichaam tegen lichaam,
hand in hand,
been gekruist, stappend naar achter,
volg ik je naar de andere kant. ( Marloes Fopma)
Buenos Aires, hoofdstad van Argentinië. Ooit gebouwd met als voorbeeld de plattegrond van Parijs.
Barrio Palermo, de wijk van de stad waar niets te hip is met een relaxte sfeer.
Mannen die als wolven ons nahuilen en dan overdrijf ik niet. Flirten in de supermarkt terwijl je dolce de leche haalt.
Tijdens de tango is het alleen niet handig om iemands blik te beantwoorden, dan moet er worden gedanst. En dat is nog best moeilijk tangodansen, dans je mee?
De stad wordt bevolkt door grote tangoshows, de een nog groter en spectaculairder dan de ander. Speciaal voor toeristen? Echte portenos zul je niet snel hier vinden. Wil je een echte tangoles of show ondergaan dan kan je je beter begeven naar een milonga.
Waar je voor een schijntje een les kan volgen en waar locals naast de toeristen ook mee doen. Met als afsluiting vaak nog een kleine show.
'Without the streets or duskes of Buenos Aires, a tango cannot be written'. (Jorge Luis Borges)
Onze milonga bevond zich in een grote kelder, niet bijster gezellig maar de sfeer was er goed. Ik wilde zelf graag een les ondergaan om te voelen hoe dat voelt, de tango. Om me meer te laten leiden door de man. Iets waar ik soms wel een beetje moeite mee heb als het op dansen aan komt. En misschien ook wel in het dagelijkse leven...
Dit was het moment, ik stond er voor open. Eerst nog wat onwennig en gespannen, denkend om de voetstappen die ik zette. Maar naarmate de les vorderde ging het me steeds makkelijker af. De laatste dans danste ik met een echte porteno, een man van gemiddelde leeftijd die alleen Spaans sprak.
De muziek raakte me diep in mijn hart. Nu is het moment. Zonder een stap verkeerd te zetten met opperste concentratie maar genietend van het moment, volgde ik.
De eerste acht stappen van de tango. Na afloop zien Marloes en ik buiten op de stoep de passen uitgetekend. We oefenen nog een paar keer, dit was toch wel erg leuk!
Een vrouw die zich ook niet altijd liet leiden was Evita.
Al op jonge leeftijd, 28 jaar, sprak ze het volk toe vanaf het balkon van casa Rosada. Opkomend voor de arbeidersklasse en vrouwenrechten. Na vele omzwervingen na haar dood ( Italië en Portugal) ligt ze begraven in het familiegraf van Duarte. Op de begraafplaats van Recoleta, een barrio in Buenos Aires. Ook de wijk waar Maxima heeft gewoond. De buurt voor de welgestelden, én dat is ook te zien op de begraafplaats.
Geen stenen boven het graf zoals wij die kennen maar hele huisjes versierd met engeltjes, glas in lood of bloemen.
'het dorp van de overledenen', zou ik het noemen. Straatjes vol met zulke tombes, de een nog groter dan de ander. Hier ben je rijk tot na je dood.
Aan aandacht komen wij hier niet te kort. Iedereen flirt openlijk met elkaar, het is het spel wat het interessant maakt, niet de uitkomst.
Als ik dolche de leche haal in de supermarkt, een soort karamelpasta, heerlijk op een toastje of brood, krijg ik een knipoog van een man. Niet een knipoog van iets in je oog hebben. Nee, een overduidelijke. Het is dat ik even alleen op pad ben, hoewel met Marloes aan mijn zijde speel ik het spel net zo hard mee. Maar ik knipoog keihard terug. En lach in mezelf. Als ik richting kassa loop zie ik de man weer lopen, achter zijn vrouw aan.
Op straat zijn de ogen ook snel op ons gericht, niet stiekem maar openlijk en bloot, met een lach. Als we langs een restaurant lopen en de obers staren ons aan, draai ik me plotseling om en geef ze handkusjes. Ze beginnen te joelen en de armen in de lucht. Dat hadden ze niet verwacht. Marloes ( mijn vriendin) ook niet, 'jou moet ik nog eens vastbinden met je geflirt', zegt ze en begint keihard te lachen.
Ach ik pas me snel aan, aan de gewoontes van het land..
We verblijven deze dagen in Palermo, een heerlijke buurt. Een beetje zoals de pijp en de Jordaan van Amsterdam. Hip, gezien en gezien worden, gezellig en rustig. Veel rustiger dan het echte centrum van de stad waar auto's maar voorbij blijven razen over zevenbaanswegen en voetstappen niet snel genoeg gezet kunnen worden.
Op zondag is San Telmo de buurt waar je moet zijn voor de antiekmarkt. Een drukke boel maar waar je wel leuke waar voor een leuke prijs op de kop kan tikken. Oren komen ook niet te kort aan de bandjes die her en daar staan.
Een plek waar je ook wat kan kopen is in de metro. Verkopers, meestal jonge kinderen lopen een ronde door de wagons waar ze wat van hun handelswaar op je schoot leggen. Dit zijn bijvoorbeeld cd's, pennen of een stickerboekje. Als ze hun ronde hebben gemaakt komen ze weer bij je terug en pakken het weer mee of als je interesse heb geef je ze geld. Een aparte manier van verkopen, zoiets had ik nog niet eerder gezien.
Eten bij een parrilla voor de echte steaks kan ook niet ontbreken. Club Eros, een soort sportkantine naast een indoor basketbalveldje biedt dan uitkomt voor een habbekrats. Eindelijk eens iets goedkoops want het leven is hier aardig prijzig. Wij zijn de enige blonde chika's hier, geen toerist te zien. Het oudere stel naast ons geeft ons wat adviezen in hun beste engels wat we moeten bestellen.
Borden vol met vlees is wat volgt.
Wat een heerlijke stad is Buenos Aires.
Voordat we afscheid nemen daarvan sluiten we nog af met een drankje of twee. Om de volgende dag met een licht gevoel van misselijkheid en hoofdpijn plaats te nemen in de bus die ons naar Iguazu zal brengen.
Beroemd om de watervallen maar eerst nog 20 uur in de bus vertoeven..
de hele nacht lang,
laat me leiden in jouw armen,
schrijdend over de dansvloer,
lichaam tegen lichaam,
hand in hand,
been gekruist, stappend naar achter,
volg ik je naar de andere kant. ( Marloes Fopma)
Buenos Aires, hoofdstad van Argentinië. Ooit gebouwd met als voorbeeld de plattegrond van Parijs.
Barrio Palermo, de wijk van de stad waar niets te hip is met een relaxte sfeer.
Mannen die als wolven ons nahuilen en dan overdrijf ik niet. Flirten in de supermarkt terwijl je dolce de leche haalt.
Tijdens de tango is het alleen niet handig om iemands blik te beantwoorden, dan moet er worden gedanst. En dat is nog best moeilijk tangodansen, dans je mee?
De stad wordt bevolkt door grote tangoshows, de een nog groter en spectaculairder dan de ander. Speciaal voor toeristen? Echte portenos zul je niet snel hier vinden. Wil je een echte tangoles of show ondergaan dan kan je je beter begeven naar een milonga.
Waar je voor een schijntje een les kan volgen en waar locals naast de toeristen ook mee doen. Met als afsluiting vaak nog een kleine show.
'Without the streets or duskes of Buenos Aires, a tango cannot be written'. (Jorge Luis Borges)
Onze milonga bevond zich in een grote kelder, niet bijster gezellig maar de sfeer was er goed. Ik wilde zelf graag een les ondergaan om te voelen hoe dat voelt, de tango. Om me meer te laten leiden door de man. Iets waar ik soms wel een beetje moeite mee heb als het op dansen aan komt. En misschien ook wel in het dagelijkse leven...
Dit was het moment, ik stond er voor open. Eerst nog wat onwennig en gespannen, denkend om de voetstappen die ik zette. Maar naarmate de les vorderde ging het me steeds makkelijker af. De laatste dans danste ik met een echte porteno, een man van gemiddelde leeftijd die alleen Spaans sprak.
De muziek raakte me diep in mijn hart. Nu is het moment. Zonder een stap verkeerd te zetten met opperste concentratie maar genietend van het moment, volgde ik.
De eerste acht stappen van de tango. Na afloop zien Marloes en ik buiten op de stoep de passen uitgetekend. We oefenen nog een paar keer, dit was toch wel erg leuk!
Een vrouw die zich ook niet altijd liet leiden was Evita.
Al op jonge leeftijd, 28 jaar, sprak ze het volk toe vanaf het balkon van casa Rosada. Opkomend voor de arbeidersklasse en vrouwenrechten. Na vele omzwervingen na haar dood ( Italië en Portugal) ligt ze begraven in het familiegraf van Duarte. Op de begraafplaats van Recoleta, een barrio in Buenos Aires. Ook de wijk waar Maxima heeft gewoond. De buurt voor de welgestelden, én dat is ook te zien op de begraafplaats.
Geen stenen boven het graf zoals wij die kennen maar hele huisjes versierd met engeltjes, glas in lood of bloemen.
'het dorp van de overledenen', zou ik het noemen. Straatjes vol met zulke tombes, de een nog groter dan de ander. Hier ben je rijk tot na je dood.
Aan aandacht komen wij hier niet te kort. Iedereen flirt openlijk met elkaar, het is het spel wat het interessant maakt, niet de uitkomst.
Als ik dolche de leche haal in de supermarkt, een soort karamelpasta, heerlijk op een toastje of brood, krijg ik een knipoog van een man. Niet een knipoog van iets in je oog hebben. Nee, een overduidelijke. Het is dat ik even alleen op pad ben, hoewel met Marloes aan mijn zijde speel ik het spel net zo hard mee. Maar ik knipoog keihard terug. En lach in mezelf. Als ik richting kassa loop zie ik de man weer lopen, achter zijn vrouw aan.
Op straat zijn de ogen ook snel op ons gericht, niet stiekem maar openlijk en bloot, met een lach. Als we langs een restaurant lopen en de obers staren ons aan, draai ik me plotseling om en geef ze handkusjes. Ze beginnen te joelen en de armen in de lucht. Dat hadden ze niet verwacht. Marloes ( mijn vriendin) ook niet, 'jou moet ik nog eens vastbinden met je geflirt', zegt ze en begint keihard te lachen.
Ach ik pas me snel aan, aan de gewoontes van het land..
We verblijven deze dagen in Palermo, een heerlijke buurt. Een beetje zoals de pijp en de Jordaan van Amsterdam. Hip, gezien en gezien worden, gezellig en rustig. Veel rustiger dan het echte centrum van de stad waar auto's maar voorbij blijven razen over zevenbaanswegen en voetstappen niet snel genoeg gezet kunnen worden.
Op zondag is San Telmo de buurt waar je moet zijn voor de antiekmarkt. Een drukke boel maar waar je wel leuke waar voor een leuke prijs op de kop kan tikken. Oren komen ook niet te kort aan de bandjes die her en daar staan.
Een plek waar je ook wat kan kopen is in de metro. Verkopers, meestal jonge kinderen lopen een ronde door de wagons waar ze wat van hun handelswaar op je schoot leggen. Dit zijn bijvoorbeeld cd's, pennen of een stickerboekje. Als ze hun ronde hebben gemaakt komen ze weer bij je terug en pakken het weer mee of als je interesse heb geef je ze geld. Een aparte manier van verkopen, zoiets had ik nog niet eerder gezien.
Eten bij een parrilla voor de echte steaks kan ook niet ontbreken. Club Eros, een soort sportkantine naast een indoor basketbalveldje biedt dan uitkomt voor een habbekrats. Eindelijk eens iets goedkoops want het leven is hier aardig prijzig. Wij zijn de enige blonde chika's hier, geen toerist te zien. Het oudere stel naast ons geeft ons wat adviezen in hun beste engels wat we moeten bestellen.
Borden vol met vlees is wat volgt.
Wat een heerlijke stad is Buenos Aires.
Voordat we afscheid nemen daarvan sluiten we nog af met een drankje of twee. Om de volgende dag met een licht gevoel van misselijkheid en hoofdpijn plaats te nemen in de bus die ons naar Iguazu zal brengen.
Beroemd om de watervallen maar eerst nog 20 uur in de bus vertoeven..
-
22 Januari 2012 - 10:24
Pap En Mam:
Hoi Marloes,
Vanuit Conil de la Frontera,
Veel plezier en groetjes aan andere Marloes.
Pap en Mam -
22 Januari 2012 - 10:52
Petra Van Keulen:
Zo te lezen hebben jullie het samen erg gezellig en genieten jullie volop! Wat een wereld van verschil, groetjes vanaf een stormachtig Terschelling -
22 Januari 2012 - 12:31
Gerda Ten Kate:
hoi marloes en marloes,
oh.....wat een weertje daar !!!!!! we genieten van je verhalen !!! 't is of we er bij zijn.
groetjes ! -
22 Januari 2012 - 12:55
HarryMeijer Blaricum:
Hoi Marloes,
Leuk verhaal. Wanneer je in Nederland zo naar een vrouw flirt, kijken ze je in het gunstigste geval boos aan en wanneer je hier je koopwaren in de schoot van iemand legt, krijg je het nooit meer terug.
Genieten maar weer. -
22 Januari 2012 - 12:58
Jan En Nel:
Hallo Marloes,
Wat een avontuur zeg!
Hele leuke reisverslagen van jullie twee.
We wachten op de volgende.
groeten Jan en Nel uit Dokkum. -
22 Januari 2012 - 15:16
Milou:
Hoi Marloes,
Ik ken je helemaal niet, maar kwam toevallig op je site terecht. Wat schrijf je ontzettend leuk zeg! Ik ben zelf van plan om ook naar Argentinië te gaan, dus ik blijf jouw verhalen zeker volgen om alvast te ervaren hoe het is! -
22 Januari 2012 - 17:59
Harry En Fiet Jasper:
Hoi Marloes, wat een leuk verhaal weer Marquez is wel een Colombiaan maar af en toe zie ik zijn pen met jou mee schrijven . Een goede busrit en groeten aan je maatje Marloes -
25 Januari 2012 - 16:24
Tess:
Lieve Marloes,
Bijgelezen van je mooie verhalen! Wat enorm bijzonder en leuk klinkt het allemaal! Ik hoop dat je de busreis een beetje goed hebt doorstaan?! Ik ga zo op de fiets (alleen dan een minuut of 25) door Amsterdam en zal aan je denken!
Liefs Tessa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
