Welcome in Queensland, the sunshine state

Dat staat op de kentekens van de auto's hier, zo heeft elke staat zijn eigen slogan.
Maar de sunshine is soms ver te zoeken naar wat ik gewend was, zo kon ik weer ervaren wat regen ook alweer eigenlijk was. Je schrikt gewoon van de harde regen op het dak van de auto, alsof de druppels als spijkers erin worden geslagen.
De rit van northern territory naar Queensland nam een kleine week in beslag, vooral veel weg en veel kilometers maken. Dat kilometers maken werkt wel een beetje verslavend, je wilt toch maar steeds door, als een marathonloper de finish halen. Onderweg werden we geplaagd door karkassen lucht dan wel niet mieren of kangoeroes die onze weg kruizen. Zodra we de sunshine state inrijden wordt het al snel groener en vanuit het niets rijdt je een heuvellandschap in waar de lucht blauw is met een beetje bewolking en waar Nederlandse koeien het groene gras opsmikkelen wat groeit tussen de windmolens. Wat is het hier mooi zeggen we tegen elkaar, realiserend dat het Holland wel lijkt.

Bij de kampeerplek waar we de nacht gingen doorbrengen stond een melding pas op voor krokodillen. Gezien we toch wel wat van de oever afstonden durfden we het wel aan om daar te gaan eten maar het werd al snel donker en het geritsel in de bosjes maakten het er niet een smakelijke maaltijd meer van. Snel maar veilig naar binnen in de auto.
De eerste stop was Cape Tribulation, wat alleen toegankelijk is per pond. Dat zorgt ervoor dat de inwoners daar soms afgesloten kunnen zijn van de buitenwereld want in het regenseizoen staat de rivier zoveel meter hoger dat de pont soms niet over kan gaan. Cape Tribulation is een regenwoud wat uitkomt op het strand. Heerlijk om de zee weer te horen en om daar dan een ontbijtje met gebakken ei zittend in de zon te nuttigen maakte het er nog beter op.
We ontmoeten hier ook twee locals, Kate en haar zoontje Abel die ons veel vertellen over de omgeving en hun leven. Interessante mensen die ons uitnodigen om de volgende dag langs te komen bij hun thuis. Hun huis is vol met verzamelingen, foto's aan de muur en de kustwerkjes van Kate, er is geen enkel plekje meer vrij in het huis. Ze leven volop in de natuur, een voortkabbelend riviertje gebruiken ze als bad maar ook het water om te koken en de planten die er groeien verkopen ze weer.

Doordat het weer toch een beetje omslaat en de zon ons even in de steek laat gaan we snel door naar Cairns. Deze stad bevind zich aan zee en is de start om naar Great Barrier Reef te gaan. Maar dit plan viel door het weer in het water,helaas. Naast het Great Barrier Reef stond ook de Whitsundays op ons lijstje. Een eilandengroep met alleen maar wit strand en azuurblauwe zee, een van de mooiste stranden ter wereld zegt men. Om daar te komen heb je in Airlie Beach genoeg keus in charters die je er naar toe willen brengen. Bij dag en dauw moesten we verzamelen in de jachthaven, al snel bleek dat er zo'n 50 man meeging op de cruise. Op massatoerisme zaten we niet echt te wachten maar even de tandjes op elkaar en er het beste er maar van maken. Na twee uur varen en een beetje zeeziekte was de eerste stop een uitzichtpunt waar je goed de eilanden kan zien. Ook hier krioelde het weer van de mensen, je hoefde nog net geen lootje te trekken om een foto te kunnen maken. De tweede stop was Whiteheaven Beach, eindelijk met de voetjes in wit zand en de zon kwam ook nog even tevoorschijn. Na een lange dag op zee waren we aardig koud en moe, snel te bed want we moesten weer vroeg op voor de voetbal! En zo zat ik om half vijf in de ochtend voor de buis om de wedstrijd te zien, helaas zoals je weet werd het geen feestje daarna.

We hadden wel weer even genoeg mensen gezien, tijd voor rust. Wat is er dan beter om te kamperen aan het strand om daar de hele dag een beetje te liggen zonnen en te luieren?
Naarmate we verder zuidelijk rijden komen we steeds minder backpacker busjes tegen die met ons mee rijden, ze rijden ons alleen tegemoet. Dat is niet zo'n goed teken, gaan we dan echt al snel de kou in? Het nationaalll park bij Noosa Heads zorgt weer voor veel geluksmomentjes voor ons. Na een mooie wandeling rustten we uit bij zee en wat ziet mijn oog daar? Een walvis! Een overweldigd gevoel overvalt me en ik kan mijn ogen er niet vanaf houden die zelfs een beetje vochtig ervan worden. Maar het kan niet op, op onze weg terug zien we ook nog een groep dolfijnen en een koala.
We naderen nu al snel Sydney, onze gezamenlijke eindbestemming van deze trip. Dingen beginnen bij wijlen nu wel uitelkaar te vallen en ook wij worden wel wat moe maar ik geniet. Ik kijk uit weer naar de het volgende avontuur maar wil ook dat dit niet eindigt, genieten van de laatste dagen hier in Australië, als de laatste pagina's van een goed boek.

Have a marvelous day!