In klederdracht uitgedost op een eiland

Drijvende eilanden. Op een soort riet in het meer Titicaca. Vrouwen in klederdracht, zingen traditionele liederen. En dan; Vamos a la playa! Klinkt er uit hun kelen. Speciaal voor de toeristen. Dobberend met een boot over het water met in de verte besneeuwde bergtoppen. Slapen bij een familie op een eiland. Dansen met mijn ‘nieuwe’ moeder in tradtionele kleren. Stiekem kijkend naar de mannen, welke muts heb jij op?


Peru valt meteen als een warme deken over mij heen. Door de zon die zich eindelijk weer laat zien en mijn huid verbrand. Door de vriendelijke mensen. Wat mij doet glimlachen. Wat ongetwijfeld een wisselwerking is. Gij komt toe wat gij geeft. Met een zware rugzak op gebukt door de hitte. Maar het maakt mij niet uit, eindelijk geen kou. Ik begin in Puno, een stad vlak bij het Titicaca meer. De vertrekhaven om naar een paar eilanden te gaan. Waarvan de bekendste; the floating islands, drijvende eilanden. Maar eerst nog een dag op het vaste land. Voor lunch ga ik naar de lokale markt. Ook hier ben ik weer de enige gringo (buitenlander), net zoals op vele eerdere bezochte markten. Op straat zie je veel tuktuks zoals je die misschien wel uit Thailand kent. Versierd voor de carnaval. Het centrum is niet zo groot maar telt veel kerken, deze laat ik maar even voor wat het is. Ik voel meer wat voor een drankje. Niet veel later komen Andrew (Schotland) en Mia ( landgenoot) binnen. Met zijn drieën, onder het genot van een Mojito passeren de levensverhalen. Andrew spant de kroon met het afstrepen van landen waar hij is geweest. Dan voel ik me nog maar een beginner. Maar goed, hij is al wat ouder, rond de vijftig, en weet niet echt waar zijn echte thuis is. ‘ Home is were the heart is’. Maar toch ben ik blij dat ik wel weet waar mijn hart zich het beste voelt. Wetend dat er zich ooit een ander hart met de mijne zal samensmelten. Die ook de liefde koestert voor de plek waar ik thuis hoor, ‘mijn’ eiland. Maar goed ik dwaal af.


De avond erna sta ik in klederdracht getooid te dansen met mijn ‘nieuwe’ moeder voor een dag. In een zwierige maar zware rode rok, witte blouse met gekleurde bloemen en een zwarte cape. De traditionele kleding voor de dames van dit eiland,Amantani. De mannen dragen een gekleurde cape die ook behoorlijk wat weegt. Met op hun hoofd een muts. Aan de kleur van de muts kan je zien of hij getrouwd, gescheiden, weduwe of vrijgezel is. Dat is nog eens makkelijk, kan je die vraag al overslaan alvorens je hengeltje uit te gooien. Op traditionele muziek dansen de verklede toeristen en de gastvrouwen en heren. Iedereen zet zijn beste beentje voor. Dat is nog niet gemakkelijk, we bevinden ons bijna op 4000 m hoogte. Je bent al snel buitenadem. Daarnaast is mijn maag nog goed gevuld van het diner daarvoor. In een klein hutje kookte moeders, quinoa soep als een voorgerecht. Quinoa is plant die hier veel wordt gebruikt, samen met wat groente heb je dan een heerlijke soep. Aansluitend rijst met groente en aardappelen en als dessert thee. En dit alles gekookt op een vuurtje van takken en stroo. Een keukentje zo primitief maar het werk kan er worden gedaan.


Nog meer terug in de tijd ging ik die middag ervoor. De Floating islands. Drijvende eilanden op een soort riet. Onder het riet zit aarde maar niet tot de bodem.Als je er op loopt voel je het op en neer gaan. Geen twijfel mogelijk dat het echt drijft. Om de zoveel maanden moeten de inwoners weer een nieuwe laag riet aanbrengen. Met stenen ankers houden ze de eilanden op hun plaats. Tegenwoordig is het wel een beetje een toeristen attractie. De meeste bewoners zijn er alleen overdag en gaan ‘s avonds gewoon naar huis op het vaste land. Een beetje zo’n gevoel dat je hebt in een Middeleeuws dorp waar men een toneelstuk voor je speelt. Maar dat mag de werkelijkheid niet teveel onderdoen, vroeger leefde men echt zo op deze eilanden. En traditities hoor je (vaak) in ere te houden. Omdat er zoveel eilanden zijn wisselen ze het toerisme ook af, de ene dag dat eiland, de volgende dag een andere. Zo heeft iedereen er wat profijt van. De touroperators en de rederijen natuurlijk het meest. De prachtige authentieke boten, ook gemaakt van riet, varen rond met behulp van roeiers. Voor een klein extraatje mag je een rondje mee. En de kapitein maar zwoegen met zijn spaanders. Voordat we uitvaren zingen de vrouwen van het eiland ons uit. Wat een beetje komisch aandoet al ze een paar Engelse liedjes zingen na de traditionele.


Op het eiland Amantani waar ik samen met de andere reizigers overnacht bij de families, heb je een prachtig uitzicht over het meer. In de middag lopen we naar Pachatata. Dit is een tempel bovenop een berg op het eiland. De wandeling is best pittig door de hoogte waarop je je bevind. Het verhaal gaat dat als je drie keer om de tempel loopt je drie wensen mag doen. Ik moet af en toe echt even een pauze nemen om op adem te komen. De tempel is meer een open plek, afgesloten met een stenen muur. Als ik de drie rondes loop geniet ik van het uitzicht en van het hier zijn. Natuurlijk stuur ik drie wensen het universum in. Je weet maar nooit.. De familie waar ik verblijf bestaat uit vader en moeder, dochter en kleindochter. De man van de dochter is aan het werk op het vaste land. Ze zijn aardig zelfvoorzienend met hun eigen moestuin. Ik had mezelf erop ingestelt dat we echt heel basic zouden overnachten maar in tegenstelling tot de woonkamer/keuken was de slaapkamer vrij modern. De kleindochter, Wendy, staat graag in het middelpunt van de belangstelling. Een grappig kind en wat al op jonge leeftijd, ze is 2 jaar, haar moeder helpt. Met bijvoorbeeld haar opa zijn bord serveren. Met zijn allen zitten we dan in het lemen hutje te genieten van moeders kookkunsten. Het heeft wel wat even samen te leven met deze familie. Zo krijg je echt een goed beeld van hoe ze hier leven.Hoe zelfvoorzienend ze zijn, daar kunnen wij soms in Nederland nog wat van leren. Misschien ga ik straks ook maar een moestuin beginnen. Naast Spaans spreken de inwoners hier Quechua. De belangrijkste taal van het Incarijk. Grootvader probeert ons een paar woorden te leren, dat valt nog niet mee. Het gaat bij mij een beetje het ene oor in, het andere uit. Maar ach, ik doe al goed mijn best met Spaans. En zoals de vrouwen eerder die dag zongen; Vamos a la playa! Is natuurlijk makkelijk te verstaan. Maar het strand moet nog even op zich wachten. Eerst mag ik nog de Machu Picchu aanschouwen!