Paradijselijke route van Adelaide naar Perth
Door: marloes
Blijf op de hoogte en volg marloes
05 Februari 2010 | Australië, Fremantle
Daar gingen we dan in de Mitsubishi van Eva op weg naar Perth. Het was die dag onwijs warm, als je de ramen open had in de auto was het alsof een haardroger op de warmste stand in je gezicht blies. Natuurlijk heb ik niet voor niets mijn internationaal rijbewijs meegenomen dus al snel zat ik achter het stuur. We reden uren door niemandsland waar de weg recht is tot aan de horizon. Onze eerste nacht was naast de Pildappa Rock, dit is een soort wave rock ( zie foto). We waren de enigen hier afgezien van de dieren en in het donker is dat best wel spannend. Voordat we weer verder gingen kon een beklimming natuurlijk niet uitblijven, een magnifiek uitzicht. Zo ver je kon kijken, zo weinig mensen en alleen maar uitgestorven vlaktes.
Al snel komt de ' Nullarbor' in aantocht, een uitgestorven gebied wat doet denken aan de outback. Nullarbor betekent in het Latijns ' geen bomen', en zo rij je honderden kilometers door landschap waar bijna geen mens woont, in een gebied 4x zo groot als België waar geen schaduw te bekennen is. Dan te bedenken dat er mensen zijn die deze route per fiets afleggen.. We kamperen weer op een prachtige plek, op een rots met uitzicht op de woeste zee. We naderen als snel de grens tussen Zuid en West Australië wat ons meteen al een dilemma brengt. Als je namelijk hier de grens passeert mag je geen groente en fruit invoeren vanwege fruitvliegjes. Die kunnen plagen veroorzaken en daar is men als de dood voor ( en wij meer voor de boetes, torenhoog!) Gezien we nog best veel groente hadden hebben we dezer dagen heel gezond gegeten zodat het meeste al in onze magen bevond voordat we de grens passeerden en we maar een klein gedeelte hoefden in te leveren. Het was grappig om te zien hoe de meiden zich druk maakten om die paar aardappels, wortels en honing wat we weg moesten gooien. De budget backpacker regels zijn mij soms nog een beetje vreemd.
De check bij de grensovergang stelde gelukkig niet zoveel voor en hoewel we niks hadden verstopt voelde het toch een beetje of we smokkelaars waren. Na een paar km worden we aangehouden door de politie, alcoholcontrole! Om 11 uur 's ochtends wel ter verstaan. Australië is nogal een land van de vele drinkers en ik ben er nog steeds niet helemaal achter waarom. Feit is wel dat er drive-in bottle shops bestaan, echt waar. A la Mac Donalds maar dan voor de drank..
Het is onvoorstelbaar hoe snel het weer hier kan veranderen, we gaan binnen een uur van koud naar warm met een temperatuurverschil van zo'n 15 graden. Door het kamperen besef je goed in wat voor materialistische consumptiemaatschappij wij leven. Ik had nooit gedacht dat deze lifestyle mij zou bevallen, op bijzondere plekken slapen waar in de verre omtrek niemand is, dingen maken met je handen, een zijn met de natuur, echt back to basics. We hebben weinig nodig, zijn helemaal zelfvoorzienend met alles wat zich in de auto bevind en als we een warme douche tegenkomen zijn we zo blij als kinderen die nieuw speelgoed krijgen. Die gedachte deelt een oude man die we tegenkomen denk ik ook. Hij is een 'grijze nomade' , gepensioneerden die hun boeltje hebben verkocht en nu per camper rondtrekken door hun eigen land. Een goedkope en interessante manier van leven.
Na zo'n 2200 km afgelegd te hebben komen we aan in Esperance, hier kamperen we in Camp Le Grand, een nationalpark, echt een prachtige plek. We zitten naast Lucky Bay, waar het zand witter dan wit is, de zee azuurblauw en overal kangoeroes je begroeten. Als we 's ochtends gaan joggen zijn wij de enigen op dit prachtige strand.
Overnachten naast het strand bevalt ons zo goed (wie niet?) zodat we de volgende dagen ons kamp opzetten bij Betty's Bay, dichtbij de grotere stad Albany. Nu staan we echt op het strand met de auto en de tent. Dit is een plek vooral bekend bij locals maar niet bij toeristen, al zijn die er al veel minder hier in West Australië. Langzaam begint de vermoeidheid zijn intrede te doen, 24/7 met anderen te zijn, in een andere taal te communiceren en steeds het kamp weer op te zetten is best uitputtend. Maar je hoort me niet klagen hoor, de werkende mensen (jij?) hebben het natuurlijk veel zwaarder. Ons hoogtepunt van de dag, letterlijk en figuurlijk is vandaag de beklimming van de ' Diamond Tree'. Een metershoge boom van zo'n 65 meter waar je met een trap van pinnen omhoog kan. Let wel, zonder dat je vastzit of enig andere beveiliging en niemand in de verre omtrek te bekennen. Deze boom ( en nog een aantal anderen ) gebruikte men vroeger als uitkijkpost voor bosbranden. Het uitzicht vanaf 20 meter was al prachtig ( helemaal als je hoogtevrees hebt) en hebben we de top lekker gelaten voor wat het is.
West Australië heeft veel wijngaarden en zo kon een bezoek aan Margaret River natuurlijk ook niet ontbreken. Heel veel wijngaarden naast de weg gezien en stranden met metershoge golven. Jammer dat ze niet hier de strandtent cultuur kennen, zodat een drankje aan zee er helaas niet in zat.
Onze laatste overnachtingsplaats bevond zich naast een snelweg op een uur rijden van Perth.
's Ochtends werd ik gewekt door Eva, ' Er is een hond naast de auto, hij likt mijn voet'! Nou moet ik hier even bij vermelden dat Eva doodsbang is voor honden, de hond was voor haar zoiets als een grote slang voor mij. Mijn nieuwsgierigheid werd natuurlijk gewekt en al voordat ik de auto uit was geklommen sprong een lieve zwarte hond mij al tegemoet. Gezien er niemand was was mijn eerste indruk, gedumpt.. Aangezien wij naast een snelweg stonden heb ik de hond aan een touw vastgemaakt en aan de auto gebonden. Kon hij ( later bleek zij) in ieder geval niet onder een vrachtwagen komen en zouden we later wel kijken naar een oplossing. Romy was al aardig emotioneel van dit alles en ik zag de bui al hangen, wat als we de eigenaren niet vinden? De hond ergens dumpen maakt ons er ook geen beter mens op maar kan haar moeilijk meenemen tijdens mijn reis. Een km verderop was een huis waar we heen zijn gelopen, misschien kunnen ze ons helpen. Bij aankomst komt de heer des huizes ons al tegemoet, ' You found our dog'! Opluchting voor ons. We werden uitgenodigd door Gino en Maria ( Australische lieve mensen met een Italiaanse achtergrond) voor thee en later werd dat al lunch en voor de avond werden we gevraagd voor diner. Bij afscheid kregen we ook nog een doos vol met eten mee ( eigen gemaakte pastasaus, aubergines, pasta, sinaasappels, het kon niet op!). Wat een gastvrijheid en dat allemaal dankzij een hond. Door dit alles bleven we nog een nachtje langer voordat we verder gingen, wat later bleek een dubbel gelukje voor ons. Die dag was er namelijk een grote bosbrand wat al het verkeer plat legde naar Perth. Al met al was het een prachtige rit wat we hebben gemaakt, veel mensen denken dat het weinig te bieden heeft om dit met de auto te doen en pakken het vliegtuig. Een gemiste kans!Nu zijn we aangekomen in Fremantle, een kleine stad onder Perth. Weer terug in de beschaafde wereld, ook wel weer fijn.
We hebben een adresje gekregen van onze Italiaanse vrienden voor fruit plukken, wellicht dat we dat een maand gaan doen. Maar eerst deze stad en natuurlijk Perth verkennen!
Al snel komt de ' Nullarbor' in aantocht, een uitgestorven gebied wat doet denken aan de outback. Nullarbor betekent in het Latijns ' geen bomen', en zo rij je honderden kilometers door landschap waar bijna geen mens woont, in een gebied 4x zo groot als België waar geen schaduw te bekennen is. Dan te bedenken dat er mensen zijn die deze route per fiets afleggen.. We kamperen weer op een prachtige plek, op een rots met uitzicht op de woeste zee. We naderen als snel de grens tussen Zuid en West Australië wat ons meteen al een dilemma brengt. Als je namelijk hier de grens passeert mag je geen groente en fruit invoeren vanwege fruitvliegjes. Die kunnen plagen veroorzaken en daar is men als de dood voor ( en wij meer voor de boetes, torenhoog!) Gezien we nog best veel groente hadden hebben we dezer dagen heel gezond gegeten zodat het meeste al in onze magen bevond voordat we de grens passeerden en we maar een klein gedeelte hoefden in te leveren. Het was grappig om te zien hoe de meiden zich druk maakten om die paar aardappels, wortels en honing wat we weg moesten gooien. De budget backpacker regels zijn mij soms nog een beetje vreemd.
De check bij de grensovergang stelde gelukkig niet zoveel voor en hoewel we niks hadden verstopt voelde het toch een beetje of we smokkelaars waren. Na een paar km worden we aangehouden door de politie, alcoholcontrole! Om 11 uur 's ochtends wel ter verstaan. Australië is nogal een land van de vele drinkers en ik ben er nog steeds niet helemaal achter waarom. Feit is wel dat er drive-in bottle shops bestaan, echt waar. A la Mac Donalds maar dan voor de drank..
Het is onvoorstelbaar hoe snel het weer hier kan veranderen, we gaan binnen een uur van koud naar warm met een temperatuurverschil van zo'n 15 graden. Door het kamperen besef je goed in wat voor materialistische consumptiemaatschappij wij leven. Ik had nooit gedacht dat deze lifestyle mij zou bevallen, op bijzondere plekken slapen waar in de verre omtrek niemand is, dingen maken met je handen, een zijn met de natuur, echt back to basics. We hebben weinig nodig, zijn helemaal zelfvoorzienend met alles wat zich in de auto bevind en als we een warme douche tegenkomen zijn we zo blij als kinderen die nieuw speelgoed krijgen. Die gedachte deelt een oude man die we tegenkomen denk ik ook. Hij is een 'grijze nomade' , gepensioneerden die hun boeltje hebben verkocht en nu per camper rondtrekken door hun eigen land. Een goedkope en interessante manier van leven.
Na zo'n 2200 km afgelegd te hebben komen we aan in Esperance, hier kamperen we in Camp Le Grand, een nationalpark, echt een prachtige plek. We zitten naast Lucky Bay, waar het zand witter dan wit is, de zee azuurblauw en overal kangoeroes je begroeten. Als we 's ochtends gaan joggen zijn wij de enigen op dit prachtige strand.
Overnachten naast het strand bevalt ons zo goed (wie niet?) zodat we de volgende dagen ons kamp opzetten bij Betty's Bay, dichtbij de grotere stad Albany. Nu staan we echt op het strand met de auto en de tent. Dit is een plek vooral bekend bij locals maar niet bij toeristen, al zijn die er al veel minder hier in West Australië. Langzaam begint de vermoeidheid zijn intrede te doen, 24/7 met anderen te zijn, in een andere taal te communiceren en steeds het kamp weer op te zetten is best uitputtend. Maar je hoort me niet klagen hoor, de werkende mensen (jij?) hebben het natuurlijk veel zwaarder. Ons hoogtepunt van de dag, letterlijk en figuurlijk is vandaag de beklimming van de ' Diamond Tree'. Een metershoge boom van zo'n 65 meter waar je met een trap van pinnen omhoog kan. Let wel, zonder dat je vastzit of enig andere beveiliging en niemand in de verre omtrek te bekennen. Deze boom ( en nog een aantal anderen ) gebruikte men vroeger als uitkijkpost voor bosbranden. Het uitzicht vanaf 20 meter was al prachtig ( helemaal als je hoogtevrees hebt) en hebben we de top lekker gelaten voor wat het is.
West Australië heeft veel wijngaarden en zo kon een bezoek aan Margaret River natuurlijk ook niet ontbreken. Heel veel wijngaarden naast de weg gezien en stranden met metershoge golven. Jammer dat ze niet hier de strandtent cultuur kennen, zodat een drankje aan zee er helaas niet in zat.
Onze laatste overnachtingsplaats bevond zich naast een snelweg op een uur rijden van Perth.
's Ochtends werd ik gewekt door Eva, ' Er is een hond naast de auto, hij likt mijn voet'! Nou moet ik hier even bij vermelden dat Eva doodsbang is voor honden, de hond was voor haar zoiets als een grote slang voor mij. Mijn nieuwsgierigheid werd natuurlijk gewekt en al voordat ik de auto uit was geklommen sprong een lieve zwarte hond mij al tegemoet. Gezien er niemand was was mijn eerste indruk, gedumpt.. Aangezien wij naast een snelweg stonden heb ik de hond aan een touw vastgemaakt en aan de auto gebonden. Kon hij ( later bleek zij) in ieder geval niet onder een vrachtwagen komen en zouden we later wel kijken naar een oplossing. Romy was al aardig emotioneel van dit alles en ik zag de bui al hangen, wat als we de eigenaren niet vinden? De hond ergens dumpen maakt ons er ook geen beter mens op maar kan haar moeilijk meenemen tijdens mijn reis. Een km verderop was een huis waar we heen zijn gelopen, misschien kunnen ze ons helpen. Bij aankomst komt de heer des huizes ons al tegemoet, ' You found our dog'! Opluchting voor ons. We werden uitgenodigd door Gino en Maria ( Australische lieve mensen met een Italiaanse achtergrond) voor thee en later werd dat al lunch en voor de avond werden we gevraagd voor diner. Bij afscheid kregen we ook nog een doos vol met eten mee ( eigen gemaakte pastasaus, aubergines, pasta, sinaasappels, het kon niet op!). Wat een gastvrijheid en dat allemaal dankzij een hond. Door dit alles bleven we nog een nachtje langer voordat we verder gingen, wat later bleek een dubbel gelukje voor ons. Die dag was er namelijk een grote bosbrand wat al het verkeer plat legde naar Perth. Al met al was het een prachtige rit wat we hebben gemaakt, veel mensen denken dat het weinig te bieden heeft om dit met de auto te doen en pakken het vliegtuig. Een gemiste kans!Nu zijn we aangekomen in Fremantle, een kleine stad onder Perth. Weer terug in de beschaafde wereld, ook wel weer fijn.
We hebben een adresje gekregen van onze Italiaanse vrienden voor fruit plukken, wellicht dat we dat een maand gaan doen. Maar eerst deze stad en natuurlijk Perth verkennen!
-
05 Februari 2010 - 15:20
Meta:
Hey marloes!
Echt super leuk wat je allemaal beleefd!! lekker van genieten inderdaad, want ik moet nu aan de studie en druk aan het werk ;-).
Geniet er van!
x Meta -
05 Februari 2010 - 19:45
Jaapennina:
he,marloes hebben je even gemist,komt er nog een einde aan je reis ,of hoe zit het?
wat geniet jij meissie van dit avontuur.we denken aan je en geniet maar lekker!
liefs nina en jaap -
05 Februari 2010 - 22:42
Arjen :
Hee marloes.
Super verhaal en prachtige fotos, Ik ben ook gek geworden op camperen. Heb nu groot gedeelte gedaan van Zuidereiland. Na 2 maanden moet ik nog zien of ik zou willen blijven. Eerst naar huis lijkt me ook wel lekker.
Heel veel plezier en geniet.
x arjen -
06 Februari 2010 - 11:10
Ilse:
Marloes! Wat geweldig allemaal, geniet er van! -
06 Februari 2010 - 21:13
Harry Meijer:
Hoi Marloes.
Het is allemaal heerlijk wat jij doet. Ik zou het niet meer durven, alhoewel ik ooit ook een reis heb gemaakt maar dan in een Afrikaans corrupt land. Het zal de leeftijd wel zijn. Je zal het van meer vrienden horen: Wij zijn jaloers op die heerlijke temperaturen bij jou, eindeloos. Gelukkig kunnen wij met een beetje geluk deze maand ook weer in het zonnetje zitten. Groetjes, Harry en Brigitte. -
07 Februari 2010 - 14:59
Petra Van Keulen:
Hoi Marloes,
wat leuk om zo je reis verslag te lezen. Ik sprak je moeder bij de Blokker (ja een hele andere wereld) en ze zei dat je op het net stond. Echt geweldig dat je dit doet en knap. Leuk om zo de wereld te verkennen, goed hoor.
Groetjes vanaf een ander (koud) eiland.
Petra. -
08 Februari 2010 - 18:44
Nannie:
hoi Marloes was je kwijt sinds Marlien weg is.Maar hoorde van je moeder vanmiddag hoe het moest.Heerlijk je verhalen te lezen,en de fotos te zien.Geniet maar lekker hier is het vreselijk koud -5 maar gevoelstemperatuur-12.Nog een week dan gaan wij ook heb de kamer al besproken nogmaals dank.dikke kus nannie -
08 Februari 2010 - 18:44
Nannie:
hoi Marloes was je kwijt sinds Marlien weg is.Maar hoorde van je moeder vanmiddag hoe het moest.Heerlijk je verhalen te lezen,en de fotos te zien.Geniet maar lekker hier is het vreselijk koud -5 maar gevoelstemperatuur-12.Nog een week dan gaan wij ook heb de kamer al besproken nogmaals dank.dikke kus nannie -
11 Februari 2010 - 20:40
Beer:
Wat mooi geschreven weer meis! Ongelofelijk wat je allemaal mee kunt maken op zo'n reis, ik zit er steeds helemaal in als ik je woorden lees. En wat geweldig om de foto's erbij te zien, dan ben ik even in een andere wereld. Eenmaal back to reality zie ik vanuit mijn raam een laag sneeuw op straat liggen ;) Lieverd, heel veel plezier en geluk daar weer! Zie uit naar je volgende verslag!
Ik wens je bij deze ook alvast een hele fijne verjaardag toe!!!
Liefs, dikke kus.. -
12 Februari 2010 - 21:11
Diane En Bianca:
hoe is het daar?
wat een prachtige reis ben je aan het maken, heb met oma genoten van je verhalen. Van Harte gefeliciteerd met je verjaardag, we zijn je aan de andere kant van de wereld nog niet vergeten.
liefs diane en bianca
En heb je tante linda en ome mike al gevonden?
-
13 Februari 2010 - 16:36
Rutger En Karin:
Hé Marloes,
Van harte !!!
Dikke kus. -
13 Februari 2010 - 17:19
Rob En Nannie:
Van hartegefeliciteerd met je verjaardag.Dit moet wel heel bijzonder voor je zijn je 24ste verjaardag daar te vieren,je verhalen zijn prachtig.Hebben net Marlien gebeld en gefeliciteerd zij heeft je geprobeert te bellen maar lukte niet.Maak er een gezellige dag van gr nannie -
14 Februari 2010 - 10:08
Marlien:
marloesje GEFELICITEEEEERD!!!:D Heb je een gezellige verjaardag? Heb je geprobeerd te bellen/ smsen maar is niet gelukt.. Wel naar je ned nummer want heb geen ander nummr van jou!
Wij hebben het hier vannacht flink gevierd..En straks weer een dik feest hier op t strand dus dubbelop gezelligheid!
Maak jij er ook gezellige avond/ nacht van! Ik drink een lekkere bucket op ons!:P
Liefs kus marlien
-
14 Februari 2010 - 11:11
Oma Van Jose:
leuk verslag.geniet er maar van.ik volg ook arjen.met jose is alles goed.heeft 6 weken vakantie.zit in laos.
groetjes van opa en oma boon
-
14 Februari 2010 - 15:49
Nancy En Ed:
Lieve Marloes,
Happy happy birthday!Zal wel een bijzondere verjaardag zijn daar? Wij toasten hier wel even op je met een bubbel.
Dikke verjaardagsknuffel en kus!
Marlien lees net jou reaktie. Voor jou ook genieten zo te horen.
Veel plezier nog!!! -
14 Februari 2010 - 19:22
Aziz:
Hoi loes!
Van harte gefeliciteerd. Geniet ervan.
Wat kan je toch leuk schrijven. Heb je verhalen aan een stuk door gelezen en wat ben ik nu toch jaloers. Je hebt mij aan het denken gezet.
Geniet van je avontuur en blijf vooral lekker schrijven.
kus Aziz -
14 Februari 2010 - 20:42
Wil En Marijke:
Van harte gefeliciteerd op deze bijzondere valentijnsdag.
Zo te lezen heb je het reuze naar je zin.We wensen je nog heel veel reisplezier .
Veel liefs van ons. -
15 Februari 2010 - 11:26
Marcel Nak :
Hey Marloes
Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag !
leuk om te lezen wat je allemaal beleeft daar in het verre Australie .
Maak er nog een mooie reis van .
En hoop je snel weer keer in Nederland te zien .
Heel veel liefs uit Enschede.
Marcel
-
16 Februari 2010 - 12:39
El:
Hey lieverd,
Wat weer mooie verhalen. Trouwens ook nog van harte gefeliciteerd heb nog wel aan je gedacht, volgende week zullen beer ils en ik een borrel op je drinken vieren we toch een beetje je verjaardag. Heb jij nog iets leuks gedaan daar (feestje ;))
Ben benieuwd naar je volgende verhaal.
Dikke kus el (miss you) -
21 Februari 2010 - 21:07
Conny Janus:
Lieve Marloes,
Even een omhelsing vanaf de andere kant van de wereld. Wat een super gave reis ben je aan het maken.Je bent een geboren schrijfster!Het lijkt net of we even met je meereizen zo enthiousiast beschrijf je alles! De foto's zijn ook erg mooi.
Geniet maar lekker.
We zijn op Schylge en hebben gezellig bij jouw ouders gegeten en even weer een beetje "bijgebabbeld"!
Liefs en dikke kus
Edward en Conny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
