Afscheid nemen, leven vieren

Luid tromgeroffel klinkt. Een grote groep mensen loopt op de maat naar de pier. De zee klotst tegen de rotsen op. Er hangt een bijzondere sfeer. Verdriet, samenhorigheid, verbondenheid. Het kistje waar het allemaal om draait. Vastgebonden op een surfplank. Ooit een mens van vlees en bloed. Nu alleen nog maar as. Door surfers uitgestrooid op open zee. Ik kijk uit over het gebeuren. Aanschouw de golven die breken, de zonsondergang aan de horizon. Bloemen drijven in het water. Mensen houden elkaar vast. De zee neemt en de zee geeft.


Wat reizen interessant maakt; omgaan met de mensen die er wonen. Dan leer je de plek echt pas kennen en kom je op plaatsen waar de toerist niet komt. Ik trek veel op met Jorinda die hier woont samen met haar Peruaanse vriend,Tonio. Surfers in hart en nieren. Één ding hebben we dus zeker gemeen; de liefde voor de zee. Samen met surfvriend Renato rijden we naar het zuiden van Lima. Daar zijn de golven hoog en is de zee azuurblauw. Na vele golven te hebben bedwongen wacht ons nog iets anders. Vandaag zal de as worden uitgestrooid van de oma van Karin. Tonio geeft haar surfles. Zo komt het dat we uitkijken op de ceremonie. Veel familie van de overledene bevindt zich vaker op het water dan op land. Surfers. Op hun planken vormen ze een kring op het water. Wat nog niet zo gemakkelijk is gezien de golven. Er worden woorden gesproken waarna het kistje wordt opengemaakt. De zee neemt de as met zich mee. Dat was de wens van de oma. Ik heb er nooit echt bij stil gestaan. Wat als mijn tijd erop zit? Ik vind dit toch wel een mooi gebaar. Te lang wil ik er ook niet over nadenken. De zon heeft haast en verdwijnt snel onder. Alsof het versnelt wordt afgespoeld, zo hard gaat ze. Genoeg gestraald voor vandaag. Het strand raakt snel leeg. Voor ons is het ook genoeg geweest, tijd om de magen te vullen en een slaapplek te zoeken.

Eerder die week waren we ook uitgenodigd voor een doop. Van het jongetje Juan. Voor mij was het de eerste doop die ik bij mocht wonen. Er zijn meerdere kinderen die aan de beurt zijn. De priester heeft er maar druk mee. Het valt me op dat het publiek wisselend gekleed is. Vooral de dames. Sommigen alsof ze naar een gala gaan, andere of ze hierna gaan dansen in een discotheek. Over smaak valt te twisten.. Na afloop worden we uitgenodigd voor het feest. Want eten en drinken hoort er natuurlijk bij. Er wordt steeds rond gegaan met Peruaanse hapjes. Zoetigheden als cake, dan weer hartig, empanadas. Daarna komt de echte maaltijd; rijst met geitenvlees en groente. Uitgeserveerd op plastic bordjes voor de grote groep gasten. Wat een gastvrijheid! Iedereen zit in een grote kring. Zo’n typische zitkring die je vaak op verjaardagen treft. Wat soms ongemakkelijk kan voelen. Sommige laten hun danskunsten zien op de salsa muziek. Zelfs ik waag een dansje. Iedere gast krijgt na het diner een kadootje. Een fotolijstje met daarin een foto van Juan. Op de achterkant staat zijn geboorte en doop datum en de naam van de ouders. Dan te bedenken dat wij helemaal geen kadotje mee hadden gebracht! Dit is toch wel een beetje de omgekeerde wereld. Er staat nog een hele grote taart te wachten om aangesneden te worden. Zo’n mierzoete taart, natuurlijk in blauwe kleuren voor het jongetje. Maar wij houden het voor gezien, we willen nog even de zee gedag zeggen. Op straat halen we nog een glaasje Emoliente thee. Ze doen hier allemaal verschillende kruiden en smaken in. Het proeft apart door de structuur, beetje stroperig maar smaakt goed. Ik logeer vannacht bij Jorinda en haar vriend. Zij wonen in Barranco. Een stadsdeel van Lima waar je nog authentieke huizen en historie vind en waar veel kunstenaars wonen. Maar ook veel armoede, er is een ongeschreven scheidslijn tussen arm en rijk hier. Een paar wijken, zelfs vlak bij hun huis zijn niet veilig ’s avonds. Nou ben ik niet snel bang aangelegd maar meer het idee dat je je niet vrij kan bewegen vind ik vervelend. Ik zou niet ergens willen wonen waar dat niet kan. Je ziet hier weinig buitenlanders met het gevolg dat je vaak ook wel nagekeken wordt, vooral door de mannen. Jammer, want het is wel een van de interessanste wijken van de stad. ’s Nachts word ik wakker van de geluiden op straat en een muis die me gezelschap houdt. Dit is wel even anders wonen. Daarbij woont de vader van Tonio en zijn broer er ook. Van privacy is geen sprake. Er is geen warm water en alles in huis ziet er wel armzalig uit. Onze garage thuis oogt zelfs netter. Doordeweek verblijf ik La Molina, dit is juist het rijke gedeelte van de stad. In een groot appartement met eigen badkamer. Een hulp, die je op je wenken bediend ook heerlijk kan koken.Prive beveiliging rondom het pand. Twee verschillende werelden. Ik heb respect voor Jorinda dat zij dit al zolang vol houdt. Maar vraag me ook af waar de grens is en wat de toekomst hun zal brengen. Misschien zou ik het ook kunnen maar ik zou het niet willen.

Voor de stichting ADESA gaan we in samenwerking met Liliane fonds ook wat huisbezoeken afleggen. Een kijkje thuis bij de families van gehandicapte kinderen die revalidatie volgen in het medisch centrum in Comas. De leefomstandigheden van de gezinnen zijn redelijk voor hier. Maar als je het vergelijkt met Nederland minimaal. Ook hier is weinig privacy. Ze slapen bijvoorbeeld met het hele gezin in één kamer. Een van de kinderen heeft stoelen rond haar bed staan. Met de leuningen naar haar toe. Zodat ze niet eruit kan. Niet geheel veilig. We krijgen bij alle vijf de bezoeken Inca Kola aangeboden. Een zoet geel drankje met prik. Je tanden gaan er acuut al van klapperen.. Het is fijn om de verhalen te horen van de ouders. Een moeder vertelt dat haar kind niet kon lopen maar door de hulp van de stichting nu wel op eigen benen kan staan. Het laatste kind dat we bezoeken heet Ashley, ze is 5 jaar en heeft een prachtig gezicht. Ze straalt echt, wat een blijheid. Ook zij bezoekt de kliniek van ADESA twee keer in de week. Hier krijgen ze revalidatie therapie want ook zij kan nog niet lopen. Haar familie woont boven op een berg, een flinke afstand naar de kliniek. Wat fijn dat haar moeder haar dan toch elke keer weer brengt voor therapie. Zo heeft Ashley een kans om zich verder te ontwikkelen. We krijgen weer een glaasje prik en proosten op Ashley. Op haar leven en toekomst!